Bir varmış, bir yokmuş. Bir çocuk varmış, adı çocukmuş. Bu çocuk, geceyi hiç sevmezmiş. Çünkü gece olunca annesi ona, “Haydi bakalım, uyku saati geldi!” dermiş.

Ama çocuk uyumak istemezmiş. “Uyumak hiç güzel değil!” dermiş annesine, “Ben uyumayacağım!”

Annesi, “Bak yavrum, artık gece oldu. Gece olunca herkes uyur.” deyince çocuk ağlamaya başlarmış. “Gece olmasın! Ben geceyi hiç sevmiyorum!” “Bütün çocuklar yattı.” dermiş annesi. Çocuk, “Yatmasınlar, yatmasınlar!” diye ağlarmış. “Köpekler, kediler, kuşlar, tavşanlar, bütün hayvanlar uyudu…” “Uyumasınlar, uyumasınlar!” diye ağlarmış çocuk.

Annesi, “Ama uyumazlarsa gündüz olduğunda oyun oynamayacak kadar yorgun olurlar. Oyun oynarken uyuyakalırlar. Bu yüzden dinlenmeleri gerek!” “Dinlenmesinler, dinlenmesinler!” diye ağlarmış çocuk.

Çocuk geceyi neden sevmiyor? 

Geceler sevilmez mi hiç?

Annesi kucağına almış çocuğu, pencereden dışarısını göstermiş. “Ben geceyi çok severim” demiş. “Çünkü gece olunca yıldızlar çıkar. Sen yıldızları görmüş müydün? Bütün çocukların bir yıldızı vardır. Bak, işte şurada parlayan senin yıldızın. İşte şurada, gördün mü? Her gece senin için parlar.”