Ayan ve İnci arkadaştı. Halk oyunu dansçısı olmak istiyorlardı. Anneleri onları bir dans kursuna kaydettirdi.

İlk seanstan eve döndüğünde Ayan şunları söyledi:

 - Bir daha antrenmana gelmeyeceğim.

- Neden? 

dedi İnci şaşkınlıkla.

 - Hayır, folklör oyuncusu olamam. Ayaklarımı düz atamıyorum. Hep tökezliyorum.

 - Biraz sabırlı olursan öğrenirsin. Annem sabrın her derde deva olduğunu söyler.

 - Hayır, ben ciddiyim. Yarın piyano kulübüne gideceğim. 

Ertesi sabah annesi Ayan’ı piyano kulübüne kaydettirdi. İnci ise annesinin sözlerini unutmadı. Öğretmenin hareketlerini dikkatle izledi. Yorgun olduğunu fark etmemişti.

Dersten sonra öğretmenin hareketlerini birçok kez tekrarladı. Doğru, hareketlerini öğrenmekte güçlük çekiyordu ve çok yorgundu. Ama o herşeye göğüs gerdi.

Ayan piyano kulübüne de gitmeyi devam ettirmedi.

 - Parmaklarım sözlerime bakmıyor. 'Do' ya basıyorum ve 're' çıkıyor" dedi. 

İnci: -"Önemli değil, öğreneceksin" diyerek arkadaşını cesaretlendirdi. 

Ayan dedi ki: 

- Bir resim kulübüne katılsam daha iyi. 

Oradaki her şey bana bağlı olacak. Ne istersem onu da çizebilirim. 

Arkadaşlar dernekleri ayrı günlerde olduğu için bir süre görüşemediler. Birkaç ay sonra okulda bir konser vardı. Ayan ve İnci de oradaydı.