Αφήγηση - Εικονογράφηση

4ο ΤΜΗΜΑ ΟΛΟΗΜΕΡΟΥ

11ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Αφήγηση - Εικονογράφηση

4ο ΤΜΗΜΑ ΟΛΟΗΜΕΡΟΥ

11ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

  ∆εν ήξεραν πια τι άλλο να κάνουν με τα σκουπίδια τους οι κάτοικοι του Σκουπιδιστάν. Παρόλο που τα έκλειναν καλά σε σακούλες και τα έβαζαν σε κάδους, παρόλο που τα απορριμματοφόρα περνούσαν δύο φορές τη μέρα και οι εργάτες καθαριότητας δούλευαν σε βάρδιες από το πρωί ως το βράδυ και από το βράδυ ως το επόμενο πρωί, το Σκουπιδιστάν ήταν πάντα γεμάτο σκουπίδια. 

  ∆ρόμοι, πλατείες, αγορά, πάρκα, δάση και παραλίες ξεχείλιζαν από σκουπίδια. Οι κάδοι που είχε βάλει ο δήμος σχεδόν σε κάθε γωνιά φαινόταν ποτέ να μην αρκούν. Ήταν πάντα γεμάτοι ! 

Ακόμα και λίγο μετά το πέρασμα των απορριμματοφόρων οι σακούλες των σκουπιδιών σχημάτιζαν μικρούς ή μεγαλύτερους σωρούς τόσο μέσα, όσο κι έξω απ’ αυτούς.

  Εκείνο όμως που περισσότερο απ’ όλα ανησυχούσε το δήμαρχο και τους συμβούλους του ήταν η χωματερή. Κάθε μέρα μεγάλωνε και μεγάλωνε κι είχε σχεδόν περικυκλώσει την πόλη. ∆εν υπήρχαν πια άδεια οικόπεδα έξω από το Σκουπιδιστάν. 

  Σχεδόν εκεί που τελείωναν οι πολυκατοικίες, άρχιζε η χωματερή. Οι κάτοικοι είχαν συνηθίσει τη μυρωδιά των σκουπιδιών και δεν τους ενοχλούσε. Ενοχλούσε όμως και μάλιστα πάρα πολύ τους τουρίστες, που είχαν σταματήσει πια να επισκέπτονται την πόλη και η φράση «τουρίστας στο Σκουπιδιστάν» είχε γίνει ανέκδοτο και γελούσαν.

Είχε γίνει λοιπόν αφόρητη η ζωή των κατοίκων που άλλο θέμα δε συζητούσαν, πέρα από τα σκουπίδια. Ο δήμαρχος και οι σύμβουλοι το ξενυχτούσαν καθημερινά στο ∆ημαρχείο, προσπαθώντας με τη συζήτηση να βρουν τη λύση που θα τους άλλαζε τη ζωή. Ένα βράδυ που η κουβέντα τους πάλι δε φαινόταν να οδηγεί πουθενά, ένας από τους συμβούλους είπε μέσα στα δόντια του: 

- Μήπως θα έπρεπε να ρωτήσουμε το «Φυσησοφό» ;

Ο δήμαρχος και οι υπόλοιποι τον κοίταξαν άγρια - Το « Φυσησοφό »; 

Μα αυτός είναι τρελός! Κυκλοφορεί με ένα παλιό ποδήλατο γιατί δε θέλει, λέει, να δημιουργεί καυσαέρια. Καλλιεργεί τα δικά του λαχανικά, γιατί της αγοράς είναι, λέει, γεμάτα εντομοκτόνα και φυτοφάρμακα. Ο κόσμος τον έβγαλε «Φυσησοφό» γιατί, όποτε αποφασίζει να ανοίξει το στόμα του, τίποτε άλλο δε λέει παρά μόνο η φύση και η φύση. 

Στον ίδιο αρέσει πολύ να τον φωνάζουν έτσι, γιατί του θυμίζει, λέει, το φύσημα του αέρα καθώς περνά μέσα από τα κλαδιά των δέντρων. Τέλος πάντων ελάχιστοι τον παίρνουν στα σοβαρά.

 - Κι όμως δε χάλασε ο κόσμος αν ρωτήσουμε τη γνώμη του, επέμενε ο σύμβουλος που έριξε την ιδέα. Μπορούμε να του κάνουμε μια επίσκεψη, αν δε θέλετε να τον καλέσουμε στο δημαρχείο.

Έτσι κι αλλιώς άλλη λύση δεν είχαν. Τι θα έχαναν αν ρωτούσαν και το «Φυσησοφό» ; «Από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια», λέει μια παροιμία του Σκουπιδιστάν. Αυτά σκέφτηκαν ο δήμαρχος και οι υπόλοιποι σύμβουλοι και, περισσότερο για πλάκα, αποφάσισαν να επισκεφτούν το «Φυσησοφό».

Μια Κυριακή λοιπόν φόρεσαν καπέλα, αθλητικά παπούτσια και μαύρα γυαλιά, και λέγοντας σε όλους πως πηγαίνουν στο βουνό, μπήκαν στο αμάξι και άρχισαν να ψάχνουν το σπίτι του «Φυσησοφού». Το βρήκαν στην άκρη της πόλης, το μοναδικό ίσως ελεύθερο οικόπεδο του Σκουπιδιστάν. Ήταν ένα μικρό πέτρινο σπίτι, δύο δωμάτια όλο κι όλο, με έναν κηπάκο μπροστά γεμάτο δέντρα, λουλούδια και λαχανικά. Παρόλο που η χωματερή δεν ήταν μακριά, η μυρωδιά των σκουπιδιών δεν έφτανε εδώ.

Στον κήπο, εκτός από το παλιό ποδήλατο, οι επισκέπτες ξεχώρισαν μερικούς κάδους. Ο ένας ήταν γεμάτος χαρτιά, ο άλλος αλουμινένια κουτάκια, ο τρίτος γυάλινα μπουκάλια κι ο τέταρτος χόρτα, κλαδιά, φλούδες από φρούτα και φύλλα από λαχανικά.

-Αυτά φτιάχνουν το καλύτερο λίπασμα για τα φυτά μου, είπε ο Φυσησοφός, όταν είδε τους επισκέπτες του να κοιτάζουν παραξενεμένοι τον τελευταίο κάδο. Η περιέργεια έτρωγε το δήμαρχο, αλλά επειδή δεν είχε χρόνο για χάσιμο εξήγησε στο Φυσησοφό το λόγο της επίσκεψης. Εκείνος αφού τους άκουσε με υπομονή απάντησε χαμογελώντας:

- θα σας πω τρία αινίγματα. Αν τα λύσετε, λύσατε και το πρόβλημα των σκουπιδιών. 

Κι άρχισε με το πρώτο: « Λίγα είναι αρκετά για να ζήσουμε καλά!» 

Μετά προχώρησε στο δεύτερο: «Να αποφεύγετε αυτά, που είναι μόνο για μια φορά!» 

Και το τρίτο: «Μην πετάτε μακριά, ό,τι γίνεται ξανά!» Ο δήμαρχος και οι δημοτικοί σύμβουλοι κοίταζαν ο ένας τον άλλο έκπληκτοι. Κάποιος είπε : - Μα τι είναι αυτά που λέει; Σίγουρα είναι τρελός. ∆εν καταλαβαίνω τίποτα. Αινίγματα; Εμείς σοβαροί άνθρωποι, να λύσουμε αινίγματα! 

Οι υπόλοιποι συμφώνησαν μαζί του, κουνώντας το κεφάλι τους. Στεναχωρημένοι, που κι η τελευταία τους ελπίδα χάθηκε, μπήκαν στο αμάξι και πήραν το δρόμο για την πόλη. Ταξίδευαν και πάλι ανάμεσα σε σωρούς από σκουπίδια, ενώ μεγάλα απορριμματοφόρα έκλειναν συνέχεια το δρόμο τους. Στο μυαλό τους γύριζαν τα αινίγματα του Φυσησοφού. Αποφάσισαν τότε να περάσουν από το δημαρχείο και να ψάξουν σε όλα τα μεγάλα βιβλία που υπήρχαν στη βιβλιοθήκη, μήπως βρουν τη λύση των αινιγμάτων.

Η πλατεία μπροστά στο δημαρχείο ήταν γεμάτη παιδιά που έπαιζαν. Είχαν κι αυτά συνηθίσει τη μυρωδιά των σκουπιδιών, τους γεμάτους σκουπίδια δρόμους, το θόρυβο των απορριμματοφόρων. Τότε στο δήμαρχο ήρθε μια ιδέα: 

- Ελάτε να σας πω τρία αινίγματα, φώναξε στα παιδιά καθώς ανέβαινε το τελευταίο σκαλί του δημαρχείου. Τα παιδιά σταμάτησαν το παιχνίδι και πλησίασαν παραξενεμένα. Ο δήμαρχος μέχρι τώρα τα έδιωχνε από την πλατεία γιατί, λέει, τη βρόμιζαν. Τι έπαθε τώρα και άλλαξε συμπεριφορά;