Ήταν κατακαλόκαιρο. Ο κυρ Γιώργης, γνωστός ως Λουλουδάτος σε όλους όσους τον ήξεραν, σιδέρωνε την μοναδική στολή του που ήταν γεμάτη με πανέμορφα λουλούδια, μικρά δεινοσαυράκια και παράξενα ψαράκια.  Πέρασε μόνο ένας μήνας από την μέρα που ξεκίνησε να δουλεύει σαν νυχτοφύλακας στην μεγάλη παραλία του νησιού του «Η παγίδα».

Ο Λουλουδάτος έμοιαζε με γίγαντα, τουλάχιστον δυο μέτρα. Είχε τεράστιους ώμους και δυνατούς μύες στο πάνω μέρος του σώματός του αλλά τα πόδια του έμοιαζαν με τα καλαμάκια που πίνουμε την πορτοκαλάδα μας.

Την δουλειά του όμως την έκανε με πάθος και πολύ αγάπη! Ποια ήταν η δουλειά του; Να φυλάει κάποιους μικρούς θησαυρούς θαμμένους μέσα στην άμμο: τα αυγουλάκια από τις χελώνες καρέτα-καρέτα, τα «καρετάκια» όπως συνήθιζε να τα λέει.

Ο Λουλουδάτος για νύχτες ολόκληρες παρακολουθούσε τις χελώνες να βγαίνουν στην παραλία και να γεννάνε στην άμμο τα αυγά τους. Και όχι λίγα αυγά…πολλά αυγά: 120 αυγά κάθε φορά.  Όμως δεν κατάφερναν όλα αυτά να επιζήσουν. 

Ο Λουλουδάτος αγαπούσε πολύ τις χελώνες. Τόσο πολύ τις αγαπούσε που το χειμώνα έπαιρνε το υποβρύχιό του,   ναι καλά ακούσατε, είχε ένα δικό του υποβρύχιο και κατέβαινε στο βυθό για να παρακολουθεί τα χελωνάκια πως μεγαλώνουν.

Ήξερε καλά κάθε κίνδυνο που αντιμετώπιζαν τα μικρά χελωνάκια: δεν έβρισκαν το δρόμο για τη θάλασσα γιατί τα φώτα της πόλης και των μαγαζιών τα οδηγούσαν προς τον μεγάλο αυτοκινητόδρομο και δυστυχώς έτσι έχαναν τη ζωή τους. 

Τον δρόμο προς την θάλασσα στα χελωνάκια τον δείχνει το φεγγάρι  και το τραγούδι των κυμάτων τα καθοδηγεί να κάνουν την πρώτη τους βουτιά!

Ο Λουλουδάτος δεν άντεχε άλλο να βλέπει τα μικρά χελωνάκια να χάνουν τη ζωή τους έτσι άδικα! «Δεν   πάει  άλλο»,  σκέφτηκε αγανακτισμένος.  «Θα πάω στους  ιδιοκτήτες των μαγαζιών να τους ζητήσω   να χαμηλώσουν τα φώτα και  τη μουσική. Αν χρειαστεί  θα λογοφέρω  και  μαζί   τους!».

Ξεκίνησε  λοιπόν   την αποστολή του και  στο δρόμο για το πρώτο εστιατόριο  ήταν αγχωμένος αλλά και ενθουσιασμένος.

Είχε κάνει πρόβα τα λόγια του πολλές φορές και ήταν σίγουρος ότι θα τα καταφέρει.  Όμως  αυτό που συνέβη  στη συνέχεια δεν το περίμενε με τίποτα! Πήρε μια βαθιά ανάσα και μπήκε στο μαγαζί! Συνάντησε πρώτα έναν σερβιτόρο, που δυστυχώς όμως, δεν άκουγε καλά...Ο Λουλουδάτος ξεκίνησε με τρόπο ευγενικό!

-Καλησπέρα  σας κύριε, πρέπει   να σας πω   κάτι  σοβαρό.

-Λυπάμαι, μας τελείωσε το παγωτό, απάντησε ο σερβιτόρος.

-Δεν καταλάβατε, η μουσική σας  ενοχλεί!

-Τι   κρίμα, δεν έχουμε ούτε  σαντιγύ!

-Νομίζω πως δεν μπορούμε να συννενοηθούμε.

-Ελάτε αργότερα ένα καφέ να πιούμε..

Ο Λουλουδάτος απογοητεύτηκε από αυτή την μπερδεμένη συζήτηση, αλλά δεν το έβαλε κάτω.  Προχώρησε προς την κουζίνα όπου συνάντησε τον μάγειρα. Πριν ακόμη του πει τα παράπονά του, ο μάγειρας τον καλοδέχτηκε:

-Καλώς τον καινούργιο μου βοηθό! Από πού αγόρασες αυτή την μοντέρνα στολή μάγειρα;

Και πριν καλά καλά απαντήσει ο Λουλουδάτος, του ξαναλέει ο μάγειρας:

- Οι μακαρονάδες να πάνε γρήγορα στο τραπέζι νούμερο τέσσερα!

Ο Λουλουδάτος δεν πρόλαβε να πει κουβέντα και βρέθηκε με τις μακαρονάδες στα χέρια. Τελικά τις σερβίρισε σε λάθος τραπέζι και άκουσε και μια μεγάλη κατσάδα.

Στο τέλος, κατάφερε να συναντήσει το αφεντικό του μαγαζιού. Πριν μιλήσει ο Λουλουδάτος  του είπε το αφεντικό:

-Υδραυλικέ μου άργησες, σε περιμένω μια βδομάδα. 

Πάρε τα εργαλεία σου και γρήγορα πήγαινε στις τουαλέτες να διορθώσεις τις βρύσες.  

-Μα εγώ κύριε δεν είμαι….

Και πριν τελειώσει την κουβέντα του,  λέει  ξανά το αφεντικό:

-Γρήγορα γιατί πνιγόμαστε!!!