May isang Leong mahimbing na natutulog sa ilalim ng puno nang may lumapit ditong sang Daga.

Inakala ng Daga na tuyong damo ang buhok ng Leon kaya kinutkutkutkot niya ito.

Nagising ang Hari ng kagubatan at mabilis na umiktas at dumamba-damba na ikinahulog ng pobreng daga. Dali-daling sinakmal ng matutulis na kuko ng Leon ang gumambala sa kanyang pagtulog.

“Pa… patawarin ninyo ako, mahal na Hari. Hindi ko sinasadya ang paggambala sa inyong pagtulog. Marami po ang mga anak ko na dapat pakainin. Kung mapapalaya ninyo ako ay tatanawin ko itong malaking pagkakautang.

Makakabayad din po ako sa inyo sa hinaharap. “Hindi man lang ako mabubusog kung kakainin kita. Sige, makalalaya kana!”.

Isang araw ay makikitang paikut-ikot sa gubat ang Leon. Naghahanap siya ng pagkain sa pananghalian.

Nang matanaw ang nakabiting inihaw na tapa ng usa sa isang puno ng akasya ay dali-dali itong nagtatakbo. Sa kasamang palad, bitag pala iyon ng mga mangangaso.

Nakulong sa makakapal na lubid ang Hari ng kagubatan. Hindi siya makawala sa bitag. Pinilit niyang magdadamba pero nakatali pati mga paa niya.