Preview audio:

storyj.mp/ad5ngjg8xpxq

Co okulary myślą o swoim właścicielu?

Od wielu lat siedzimy na nosie Julii, ale nie jest to nasza pierwsza właścicielka. Przeżyliśmy wiele upadków i napraw. Byliśmy już na nosach wielu niesamowitych, ale także okropnych osób. Widzieliśmy wiele sytuacji. Dostrzegaliśmy, jak zmieniały się poszczególne miejsca. Dzisiaj jednak opowiemy, jak zaczęła się nasza przygoda, ale nie jest ona zbyt wesoła.

Wiele lat temu, gdy jeszcze byliśmy w wielkiej fabryce, nasz świat wyglądał zupełnie inaczej. Fabryka była ciemna i dobiegały z niej różne, dziwne odgłosy. Nie było tam wcale radośnie, lecz po wielu dniach spędzonych w tym miejscu, zostałyśmy spakowane do kartonu z miękką pianką w środku. Po wielu godzinach wyboistej drogi trafiłyśmy do wysoko położonego sklepu z ogromnymi szybami. było przez nie widać całe miasto.

Początkowo był to widok na niewyremontowane kamienice z popękanymi szybami i na podziurawioną ze starości drogę. Od czasu do czasu przychodzili jacyś ludzie i przejeżdżały jakieś dziwne stare pojazdy. Byłyśmy niezadowolone, że z okropnej fabryki trafiliśmy do równie brzydkiej okolicy. W sklepie, do którego trafiłyśmy, nie było tłumów. Leżałyśmy na półce parę dni, aż w końcu do sklepu zawitała jakaś mama ze swoją córką. Dziewczynka dość długo chodziła po sklepie i zastanawiała się, które okulary wybrać. W pewnej chwili zatrzymała się przy półce, na której leżałyśmy i wzięła nas do ręki. Zaczęła się nam przyglądać i po chwili powiedziała do mamy, że chce, abyśmy to my były jego kularami. Byłyśmy bardzo szczęśliwe, bo nie spodziewałyśmy się, że ktoś się na nas zdecyduje.