Pewnego dnia trafiłyśmy do nowej właścicielki. Jej imię dla Anny. Miała jedenaście lat, a jej pasją była jazda konna. 

Zacznijmy od początku. Moim pierwszy pierwszy był starszym panem Stacha. Często uczęszczamy na jego nosie i ułatwiałyśmy mu czytanie. Codziennie rano zabierał się na ze sobą do małego kiosku przy ul. Miodowej i kupował nowe, interesująceo. Stach lubił czytać o wszystkim, ale nas interesowały zwierzęta.

Niestety, pewnego dnia okazało się, że Stach ma większą wadę wzroku i wymienił nas na inny model. Za   moimi czekałyśmy na nowego właściciela u optyki. Wiele osób główniejszych, nas przymierzało, oglądało i oceniało. Dlaczego dzieci? prosta odpowiedź. Gdy trafiłyśmy, byłyśmy w nie stanie op. Trzeba wymienić nazwy oprawki na nowe, czyste i kolorowe, przez co podobały się nam jedynie dzieci.

Czekałyśmy bardzo, bardzo długo nieużywane na półce u optyka, lecz pewnego dnia przyjechała do nas Ania. Okulary wybiera długo, ponieważ nie potrafiła bardzo się celować.