Cześć, mam na imię Jola i chodzę do czwartej klasy. Lubię szkołę i swoich kolegów, a najbardziej Julka, to z nim siedzę w ławce. Często spotykamy się po lekcjach i oglądamy mecze piłki nożnej. Zaskoczeni? Tak, jestem wielką  fanką footbolu i co więcej gram z julkiem w piłkę na szkolnym boisku.  Pewnego dnia...

JULEK SAM POSZEDŁ NA BOISKO, WIDZIAŁM GO Z TOMKIEM, BAWILI SIĘ ŚWIETNIE BEZE MNIE, BYŁAM ZASKOCZONA, GDY USŁYSZAŁAM JAK JULEK MÓWI, ŻE JESZCZE NIGDY TAK FANIE MU SIĘ NIE TRENOWAŁO JAK TAMTEGO DNIA... CZUŁAM DZIWNE UKŁuCIE W BRZUCHU. 

POSZŁAM NA KONIEC KORYTARZA NIE CHCIAŁAM Z NIM ROZMAWIAĆ, ALE JULEK DO MNIE PODSZEDŁ I ZAPYTAŁ CO SIĘ STAŁO WIĘC ODPOWIEDZIAŁAM, ŻE CAŁY CZAS MYŚLAŁAM, ŻE TO ZE MNĄ NAJLEPIEJ MU SIĘ GRA I JEST MI SMUTNO Z TEGO POWODU. BYŁ WYRAŻNIE ZASKOCZONY.

POWIEDZIAŁ, ŻE POMIMO TEGO IŻ Z TOMKIEM GRA MU SIĘ BARDZO DOBRZE, TO JA JESTEM JEGO NAJLEPSZĄ PRZYJACIÓŁKĄ I Z MNĄ NAJBARDZIEJ LUBI SPĘDZAĆ CZAS. W GŁĘBI SERCA WIEDZIAŁAM, ŻE TAK JEST, ŻE TAK ZAWSZE BYŁO, ALE I TAK BYŁAM ZASKOCZONA JEGO SZCZEROŚCIĄ.

ZASKOCZENIE MIESZŁO SIĘ ZE SMUTKIEM, 

NADAL NIE BYŁAM PRZEKONANA ŻE  JULEK MÓWI PRAWDĘ. MYŚLAŁAM, ŻE GDYBY TAK BYŁO TO NIE MÓWIŁBY TAK DO TOMKA PRZECIEŻ ZAWSZE BYLI  BARDZO BLISKO SIEBIE.  ZADRĘCZAŁAM SIĘ TYM CAŁY WIECZÓR I POSTANOWIŁAM SPRAWDZIĆ CZY RZECZYWISCIE MOGĘ DALEJ UFAĆ JULKOWI.