Nâzım Hikmet (d. 14 Ocak 1902; Selanik, Osmanlı İmparatorluğu - ö. 3 Haziran 1963; Moskova, SSCB) Türk şair ve yazardır. Şiirleri elliden fazla dile çevrilmiş ve eserleri birçok ödül almıştır. Türkiye'de serbest şiirin ilk uygulayıcısı ve çağdaş Türk şiirinin en önemli isimlerinden biridir. Uluslararası üne kavuşmuş ve 20. yüzyılın dünyanın en popüler şairlerinden biri olarak kabul edilmektedir.

                                                       NAZIM HİKMET RAN

ATTİLA İLHAN

Attilâ İlhan is a  Turkish poet. He   was born on June 15, 1925 in Menemen, İzmir. He worked in various newspapers and magazines. He served as the General Publishing Director and Editor-in-Chief of Demokrat İzmir Newspaper. He worked as a Consultant for Bilgi Publishing House in Ankara.His first poem was Fisherman's Ballad.He brought a new sound system, an exuberant, enthusiastic expression and a unique sensitivity to poetry. He influenced the young generation of poets with his poems in his poetry books 

He also used divan poetry and songs in his poems in his books.

1)Ben sana mecburum bilemezsin

Adını mıh gibi aklımda tutuyorum

Büyüdükçe büyüyor gözlerin

Ben sana mecburum bilemezsin

İçimi seninle ısıtıyorum

2)Ağaçlar sonbahara hazırlanıyor

Bu şehir o eski İstanbul mudur?

Karanlıkta bulutlar parçalanıyor

Sokak lambaları birden yanıyor

Kaldırımlarda yağmur kokusu

Ben sana mecburum sen yoksun

3)Sevmek kimi zaman rezilce korkudur

İnsan bir akşam üstü ansızın yorulur

Tutsak ustura ağzında yaşamaktan

Kimi zaman ellerini kırar tutkusu

Birkaç hayat çıkarır yaşamasından

Hangi kapıyı çalsa kimi zaman

Arkasında yalnızlığın hınzır uğultusu

4)Fatihte yoksul bir gramafon çalıyor

Eski zamanlardan bir Cuma çalıyor

Durup köşe başında deliksiz dinlesem

Sana kullanılmamış bir gök getirsem

Haftalar ellerimde ufalanıyor

Ne yapsam ne tutsam nereye gitsem

Ben sana mecburum sen yoksun

5)Belki Haziranda mavi benekli çocuksun

Ah seni bilmiyor kimseler bilmiyor

Bir şilep sızıyor ıssız gözlerinden

Belki Yeşilköy'de uçağa biniyorsun

Bütün ıslanmışsın tüylerin ürperiyor

Belki körsün kırılmışsın telâş içindesin

Kötü rüzgâr saçlarını götürüyor

6)Ne vakit bir yaşamak düşünsem

Bu kurtlar sofrasında belki zor

Ayıpsız fakat ellerimizi kirletmeden

Ne vakit bir yaşamak düşünsem

Sus deyip adınla başlıyorum

İçim sıra kımıldıyor gizli denizlerin

Hayır başka türlü olmayacak

Ben sana mecburum bilemezsin..

ATTİLA İLHAN

      NECİP   FAZIL                   KISAKÜREK

Necip Fazıl Kısakürek (1904-1983) was a Turkish poet, writer, philosopher and thinker. He is one of the important names of Turkish literature and one of the most important representatives of nationalist-conservative thought. He produced various works throughout his life and made important contributions to Turkish literature. Necip Fazıl Kısakürek has the second title of Sultanu'ş Şuara after Baki in the history of Turkish literature. Necip Fazıl Kısakürek became known especially for his poetry book "Sidewalks". He saw poetry as an endless pursuit in search of God. He has a strong writing technique. He mainly dealt with religious and political issues in his works. Poetry: Spider Web, Pavements, Me and Beyond, Infinity Caravan, Suffering, My Poems, Assalam, Suffering

Play: Seed, Creating a Man, Imprint, Patience Stone, Money, Nami Other Fingerless Salih, Chief Bey, Wooden Mansion, Black Cloaked Man, Ulu Hakan Abdülhamit, Yunus Emre.

Novel: The Lie in the Mirror, Head Paper

Story: A Few Stories, A Few Analyzes, Stories from Heartbreaks, My Stories

Memories: Cinnet Mustatili, Hajj, Him and Me, Sublime Porte.

Sokaktayım, kimsesiz bir sokak ortasında;
Yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum. 
Yolumun karanlığa saplanan sonucu,
Sanki beni bekleyen bir hayal gücü.

Kara gökler kül rengi bulutlarla kapanık;
Evlerin bacasını kolluyor yıldırımlar.
Cin uykuda, yalnız iki yoldaşın takibi;
Biri benim, biri de serseri kaldırımlar.

İçimde damla damla bir korku birikiyor;
Sanıyorum, her sokak başını kesmiş devler...
Üstüme camlarını, hep simsiyah, dikiyor;
Gözüne mil çizilmiş bir âmâ gibi evler.

Kaldırımlar, çilekeş yalnızların annesi;
Kaldırımlar, saklanan bir insandır.
Kaldırımlar, duyulur, ses kesilince sesi;
Kaldırımlar, faaliyetlerini sürdüren bir lisanstır.

Tohum saç, bitmezse toprak utansın!
Hedefe varmayan mızrak utansın!

Hey gidi Küheylan, koşmana bak sen!
Çatlarsan, doğuran kısrak utansın!

Eski çınar şimdi Noel ağacı;
Dallarda iğreti yaprak utansın!

Ustada kalırsa bu öksüz yapı,
Onu sürdürmeyen çırak utansın!

Ölümden ilerde varış dediğin,
Geride ne varsa bırak utansın!

Ey binbir tanede solmayan tek renk;
Bayraklaşamıyorsan bayrak utansın!

Necip Fazıl Kısakürek

YUNUS EMRE

Yunus Emre is not only one of the important figures of our history and literature, but also the one who nourishes our soul and cultivates our Turkish language; In the thousands of years of history of Turkishness, it is our pure voice, our virtuous stance, our virtuous hearing, in other words, the Turk himself, that has propelled it to a completely different climate of meaning.

Although the exact date of birth of Yunus Emre is not known, based on some clues, it is estimated that he was born in Eskişehir in 1248. He was in Hacı Bektaş-ı Veli's dervish lodge for a while. Later, he was sent to Tapduk Emre Dervish Lodge in Ankara by Hacı Bektaş-ı Veli. He provided various services for the dervish lodge for a long time. Yunus Emre visited some cities of Anatolia, Damascus, Baghdad and Tabriz. He spread Tapduk Emre's thoughts wherever he went. In his poems, he focused on themes related to the concepts of love of God, love, good morals, peace and virtue. In addition, he used both aruz meter and syllabic meter in his poems written in simple language. His poems spread throughout Anatolia over time. 'Religious Sufi Folk Literature'

There is no definitive and sufficient information about Yunus Emre's life. All that is known are some rumors and comments. Examining the poems in his Divan, which is thought to have been compiled 70 or 100 years after his death, it is understood that he lived in the mid-13th century and early 14th century. In his poems, God, human, unity of existence, love, joy of life, peace, universe, death, competence, virtue, maturity, etc. are mentioned. He focused on themes related to concepts and pioneered an understanding of humanism that was ahead of his time with his popular language. Yunus Emre, who is considered one of the pioneers of folk poetry in terms of both his views and his language, wrote his poems both in aruz meter and in syllabic meter. Apart from his Divan, Yunus Emre also has a work called Risaletü'n - Nushiyye. This work was written in Mesnevi style and consists of approximately 600 couplets.

Aşkın benden beni   
Bana seni gerek seni   
Ben yanarım dün ü günü   
Bana seni gerek seni

Ne varlığa sevindim     
Ne yokluğa yerim     
Aşkın ile avunurum     
Bana seni gerek seni 

Aşkın aşıklar oldurur                                  

 Aşk denize daldırır                                       Tecelli ile doldurur                                         Bana seni gerek seni

Yusuf; u kaybettim Kenan ilinde    
Yusuf bulunur, Kenan bulunmaz    
Bu aklı fikr ile Leyla bulunmaz    
Bu ne yaredir ki bakım yok

Aşkın pazarı canlar satılır  
Satarım canımı alan bulunmaz  
Yunus öldü deyu selan verirler  
Ölen bedenimiz, aşıklar ölmez

Yunus Emre

“Allah,bu millete bir daha 

‘İstiklal Marşı’ yazdırmasın!”

ÂTİYİ KARANLIK GÖREREK

Âtîyi karanlık görerek azmi bırakmak...
Alçak bir ölüm varsa, emînim, budur ancak.
Dünyâda inanmam, hani görsem de gözümle:
Îmânı olan kimse gebermez bu ölümle:
Ey dipdiri meyyit! “İki el bir baş içindir”
Davransana... Eller de senin, baş da senindir!
His yok, hareket yok, acı yok... 

Leş mi kesildin?
Hayret veriyorsun bana... Sen böyle değildin.
Kurtulmaya azmin, niye bilmem ki, süreksiz?
Kendin mi senin, yoksa ümîdin mi yüreksiz?

***

Feryâdı bırak, kendine gel, çünkü zaman dar...Uğraş ki: Telâfi edecek bunca zarar var.Feryâd ile kurtulması me’mûl ise haykır!

Yok, yok! Hele azmindeki zincirleri bir kır!

“İş bitti... Sebâtın sonu yoktur!” deme, yılma.

Ey millet-i merhûme, sakın ye’se kapılma.

AĞLARIM AĞLATAMAM

Bana sor sevgili kâri’, sana ben söyleyeyim,
Ne hüviyyette şu karşında duran eş’ârım:
Bir yığın söz ki, samîmiyyeti ancak hüneri;
Ne tasannu’ bilirim, çünkü, ne san’atkârım.
Şi’r için “gözyaşı” derler; onu bilmem, yalnız,
Aczimin giryesidir bence bütün âsârım!
Ağlarım, ağlatamam; hissederim, söyleyemem;
Dili yok kalbimin, ondan ne kadar bîzârım!
Oku, şâyed sana bir hisli yürek lâzımsa;
Oku, zîrâ onu yazdım, iki söz yazdımsa.
Hayır, hayal ile yoktur benim alışverişim,
İnan ki her ne demişsem görüp de söylemişim.
Şudur cihanda benim en beğendiğim meslek:
Sözüm odun gibi olsun, hakikat olsun tek.

ÇANAKKALE ŞEHİTLERİNE

Şu Boğaz Harbi nedir? Var mı ki dünyâda eşi?
En kesîf orduların yükleniyor dördü beşi,
-Tepeden yol bularak geçmek için Marmara’ya-
Kaç donanmayla sarılmış ufacık bir karaya.
Ne hayâsızca tehaşşüd ki ufuklar kapalı!
Nerde -gösterdiği vahşetle “Bu: Bir Avrupalı!”
Dedirir- yırtıcı, his yoksulu, sırtlan kümesi,
Varsa gelmiş, açılıp mahbesi, yâhud kafesi!

Eski Dünyâ, Yeni Dünyâ, bütün akvâm-ı beşer, 

Kaynıyor kum gibi, tûfan gibi, mahşer mahşer. 

Yedi iklîmi cihânın duruyor karşına da, 

Ostralya’yla berâber bakıyorsun: Kanada! 

Çehreler başka, lisanlar, deriler rengârenk; 

Sâde bir hâdise var ortada: Vahşetler denk. 

Kimi Hindu, kimi yamyam, kimi bilmem ne belâ... 

Hani, tâ’ûna da züldür bu rezîl istîlâ! 

***

Âsım’ın nesli… diyordum ya… nesilmiş gerçek:
İşte çiğnetmedi nâmusunu, çiğnetmeyecek.
Şûhedâ gövdesi, bir baksana, dağlar, taşlar…
O, rükû olmasa, dünyâda eğilmez başlar…
Vurulmuş tertemiz alnından, uzanmış yatıyor,
Bir hilâl uğruna, yâ Rab, ne güneşler batıyor!
Ey, bu topraklar için toprağa düşmüş, asker!
Gökten ecdâd inerek öpse o pâk alnı değer

Ne büyüksün ki kanın kurtarıyor Tevhid’i…
Bedr’in arslanları ancak, bu kadar şanlı idi.
Sana dar gelmeyecek makberi kimler kazsın?
“Gömelim gel seni tarihe” desem, sığmazsın.

***

O demir çenberi göğsünde kırıp parçaladın;
Sen ki, ruhunla beraber gezer ecrâmı adın;
Sen ki, a’sâra gömülsen taşacaksın… Heyhât!
Sana gelmez bu ufuklar, seni almaz bu cihât…

Ey şehîd oğlu şehîd, isteme benden makber, 

      Sana âgûşunu açmış duruyor Peygamber.