Στο νηπιαγωγείο αυτό, ζούσαν πολλά παιδάκια, κάθε ένα με την δική του μοναδική προσωπικότητα και ταλέντα. Εκεί, η κυρία Ελένη, μια γλυκιά και αγαπημένη νηπιαγωγός, φρόντιζε να μάθουν τα παιδιά όχι μόνο γράμματα και αριθμούς, αλλά και πώς να αγαπούν, να μοιράζονται και να ονειρεύονται.

Στο νηπιαγωγείο αυτό, ζούσε και ένα αγοράκι ενα από τα πιο αγαπημένα παιδάκια του νηπιαγωγείου, ο μικρός Νίκος.

Μια μέρα, όμως, ένα απρόοπτο συνέβη. Ο Νίκος έχασε το αγαπημένο του καπέλου. Ήταν ένα καπέλο με χρώματα του ουρανίου τόξου και φτιαγμένο από τη γιαγιά. Το φορούσε κάθε μέρα με περηφάνια και χαρά. 

Καθώς έπαιζε στην αυλή του νηπιαγωγείου, ένας άνεμος άφησε το καπέλο του να φύγει μακριά. Το αγόρι έτρεξε πίσω του αλλά το καπέλο εξαφανίστηκε ανάμεσα στα δέντρα.

Το αγόρι ήταν  στεναχωρημένο και έψαχνε παντού, αλλά δεν μπορούσε να το βρει το αγαπημένο το καπέλο. Όμως η δασκάλα του είπε ότι οι αγάπες δε χάνονται ποτέ για πάντα.