This book was created and published on StoryJumper™

©2014 StoryJumper, Inc.   All rights reserved.

Publish your own children's book: 

www.storyjumper.com

Στα πρώτα χρόνια της καλλιτεχνικής του πορείας ζωγράφιζε χριστιανικά θέματα

δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στις εκφράσεις των προσώπων, στη στάση των σωμάτων

και στον συνδυασμό με διάφορα στοιχεία από την φύση. Οι πειραματισμοί του με το 

φως είχαν ως αποτέλεσμα να δημιουργήσει μία νέα τεχνική στην ζωγραφική που 

ονομάστηκε <<Σφουμάτι του Λεονάρντο>>.

Λεπτομέρια από τον πίνακα της 

Τζοκόντα.

 Η τεχνική σφουμάτο παρατηρείται ειδικά 

 στις σκιές γύρω από τα μάτια.

 Χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ζωγραφικής 

του δημιουργίας είναι η σύνθεση 

σφιχτοδεμένων ανθρώπινων ομάδων, η 

ποικιλία των χειρονομιών και των εκφράσεων, 

η επιμονή στον πνευματικό προσανατολισμό ενός 

πίνακα, το αινιγματικό χαμόγελο, η πυκνή 

φωτοσκίαση, η έκφραση των συναισθημάτων των 

προσώπων. Η επιρροή του Λεονάρντο στη 

ζωγραφική είναι τεράστια. Το διακριτικό πλάσιμο 

ανάμεσα στο φως και τη σκιά (σφουμάτο) ανέδειξαν 

τις δυνατότητες της ελαιογραφίας, την οποία 

χρησιμοποίησε ο Λεονάρντο μαζί με τους πρώτους 

Ιταλούς ζωγράφους. 

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ

Στις 25 Απριλίου 1483, η αδελφότητα της Αμώμου Συλλήψεως 

του Μιλάνου υπεγραψε συμβόλαιο με τον Λεονάρντο και τους 

δύο αδελφούς Ντε Πρέντις για τη φιλοτέχνηση τριών έργων, για 

την αγία τράπεζα του Παρεκκλησίου της   Αμώμου Συλλήψεως, 

στον Σαν Φραντσέσκο Γκράντε του Μιλάνου. Στο κέντρο έπρεπε 

να βρίσκεται η Παναγία συνοδευόμενη από άλλες μορφές, ενώ 

στα πλαϊνά φύλλα έπρεπε να απεικονίζονται τέσσερις άγγελοι . 

Το συμβόλαιο όριζε ως ημερομηνία παράδοσης του έργου τις 8 

Δεκεμβρίου 1483. Οι πληρωμές, που πραγματοποιήθηκαν με 

μηνιαίες δόσεις, μας κάνουν να υποθέσουμε ότι το μεσαίο 

φύλλο, Η Παναγία με το Θείο Βρέφος, τον μικρό   Άγιο Ιωάννη 

τον Βαπτιστή και έναν άγγελο, γνωστή ως Παναγία των Βράχων , 

ολοκληρώθηκε γύρω στο 1485-ή 1486. Η ύπαρξη ενός δεύτερου 

πίνακα με παρόμοιο θέμα, αλλά με άλλη χρονολογία και πολύ 

διαφορετικό ύφος (Λονδίνο, Εθνική Πινακοθήκη), καθώς και τα 

πολύπλοκα γεγονότα που καλύπτουν το πολύπτυχο του Σαν 

Φραντσέσκο Γκράντε, το οποίο δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, έχουν 

προκαλέσει πολλές διαμάχες. Η κριτική δείχνει πάντως να 

συμφωνεί ως   προς την υφολογική υπεροχή του πίνακα του 

Λούβρου , όπου εκδηλώνεται αποφασιστική ρήξη με τον πρώτο 

δάσκαλο του Λεονάρντο, τον Βερόκιο. 

ΜΟΝΑ ΛΙΖΑ

Κορωνίδα των συλλόγων ζωγραφικής του Λούβρου, η 

Μόνα Λίζα ταυτίζεται με τον πίνακα που ο Λεονάρντο 

παρουσίασε το 1517 στη Γαλλία, στον καρδινάλιο 

Λουδοβίκο της Αραγονίας,   ως προσωπογραφία «κάποιας 

φλωρεντινής γυναίκας που φιλοτεχνήθηκε εκ του 

φυσικού, παρουσία του μεγαλοπρεπούς Τζουλιάνο των 

Μεδίκων». Ο καλλιτέχνης ήταν στην υπηρεσία του  

Τζουλιάνο των Μεδίκων στη Φλωρεντία από το 1513 έως 

το 1516, μολονότι δεν μπορούμε να αποκλείσουμε 

πιθανές   προγενέστερες επαφές μεταξύ τους , πιθανώς 

γύρω   στο 1500 στη Βενετία, την εποχή δηλαδή της 

επίσκεψης του καλλιτέχνη στην πόλη των δόγηδων, όταν 

ο Τζουλιάνο ήταν εξόριστος εκεί. Ο πίνακας 

μνημονεύεται το 1625 στο Φοντενεμπλώ από τον λόγιο 

Cassiano dal Pozzo , ο οποίος και τον βάφτισε, βάση της 

περιγραφής του Βαζάρι (1550), Προσωπογραφία της 

Μόνα Λίζα.

Έχουν γίνει πολλές υποθέσεις για την ταυτότητα της εικονιζόμενης (στις 

αρχές του 20ου αιώνα κάποιοι υποστήριζαν πως η γυναίκα αυτή δεν 

υποστήριξε ποτέ, ή ακόμα και πως πρόκειται για αυτοπροσωπογραφία του 

ομοφυλόφιλου Λεονάρντο). Σήμερα, έπειτα από πρόσφατες έρευνες στα 

Κρατικά Αρχεία της   Φλωρεντίας, έχει αρχίσει να γίνεται αποδεκτή η 

υπόδειξη του Βαζάρι, ο οποίος αναγνωρίζει στον πίνακα τη Lisa 

Gherardini σύζυγο του Φλωρεντίνου μεταξουργού Francesco del 

Giocondo ,προμηθευτή των Μεδίκων και πελάτη του συμβολαιογράφου 

σερ Πιέρο, πατέρα του Λεονάρντο. Η Lisa μοίραζε το χρόνο μεταξύ της 

Φλωρεντίας όπου είχε γεννηθεί το 1479, και του Κιάντι , όπου είχε 

κτήματα η οικογένειά της.

Η    προσωπογραφία, ένας από τους πίνακες με τα περισσότερα αντίγραφα 

στον κόσμο (υπολογίζονται τουλάχιστον 50 μόνο τον 17ο και 18ο αιώνα) 

αποτέλεσε μέρος της συλλογής του Φραγκίσκο Α’ στο Φοντενεμπλώ. Το 

1800 μεταφέρθηκε στο Ανάκτορο του Κεραμεικού και το 1804 στη 

Μεγάλη Στοά του Λούβρου. Το 1911 το έργο κλάπηκε από την Τετράγωνη 

Αίθουσα· ο ποιητής Απολινέρ θεωρήθηκε ύποπτος ως συνεργός   και 

συνελήφθη. Δυο χρόνια αργότερα, το 1913, ο πίνακας βρέθηκε στη 

Φλωρεντινά: είχε κλαπεί από έναν Ιταλό που εργαζόταν παλαιότερα στο 

μουσείο, τον Vincenzo Peruggia, ο οποίος προσπαθούσε να τον πουλήσει 

και, όσο διαπραγματευόταν, τον φύλαγε κάτω από το κρεβάτι του!

Το 1911 ο Ιταλός Vincenzo Perruggio που εργαζόταν σαν 

ξυλουργός στο Λούβρο έκλεψε τον καμβά αφήνοντας μόνο το 

κάδρο. Το γεγονός   πήρε τεράστια δημοσιότητα και εκτός 

Γαλλίας κάνοντας τον πίνακα αναγνωρίσιμο παντού. Για   2 

χρόνια οι έρευνες δεν είχαν αποδώσει τίποτα   και οι άνθρωποι 

του Λούβρου θεωρούσαν τον πίνακα οριστικά χαμένο, ώσπου ο 

έμπορος τέχνης στην Φλωρεντία   Alfredo Geri   πήρε ένα γράμμα 

που έλεγε ότι ο αποστολέας έχει στα χέρια του την Mona Lisa και 

ήταν διατεθειμένος   να την παραδώσει με δυο όρους. 500.000 

λιρέτες και το έργο να επιστρέψει εκεί όπου ανήκει, στην 

πατρίδα του την Ιταλία. Στο ραντεβού για την ανταλλαγή ο 

Perruggio   συνελήφθη ο πίνακας επέστρεψε στο Λούβρο και η 

έτσι τέλειωσαν   οι περιπλανήσεις της Κυρίας Λίζας.

You've previewed 10 of 16 pages.

To read more: