Το παραμύθι αυτό είναι αφιερωμένο στην κόρη μου Συμώνα.

Μια φορά και έναν καιρό σε ένα χωριό που το έλεγαν Άνοιξη,υπήρχε ένας ψηλός λευκός πύργος  που γύρω  του είχε ένα μεγάλο κήπο με πανέμορφα λουλούδια. Βρισκόταν δίπλα σε ένα ποτάμι με καταγάλανα νερά. Εκεί ζούσε ένα κορίτσι που το φώναζαν Μόνα.

Είχε ένα μικρό στρογγυλό προσωπάκι και μακρυά μαύρα μαλλιά και ήταν πολύ ευαίσθητη και ντροπαλή.

Το μικρό κορίτσι κάθε 

πρωί φρόντιζε τις αγαπημένες

τις μαργαρίτες. Είχε για 

παρέα το ξεχωριστό κίτρινο

ποτιστήρι της που δεν 

αποχωριζόταν ποτέ. 

Τους έλεγε χαρούμενα 

τραγούδια με την γλυκιά 

φωνή της και εκείνα

έλαμπαν από χαρά.

Όμως η Μόνα είχε χάσει το χαμογελό της και ήταν πολυ λυπημένη. 

Τα άλλα παιδάκια που έπαιζαν 

στον κήπο, δεν πρόσεχαν καθόλου τα λουλούδια της και δεν της άρεσε καθόλου αυτό.

Στεναχωριόταν και έκλαιγε 

που δεν τα έβλεπε να είναι

ζωηρά και καμαρωτά απολαμβάνοντας τις αχτίδες του ήλιου.

Το ποτιστήρι αγαπούσε

πολύ το κορίτσι και δεν 

του άρεσε που ήταν στεναχωρημένο.

Του ήρθε λοιπόν μια ιδέα. 

Κρύφτηκε πίσω από μια 

μαργαρίτα και περίμενε 

υπομονετικά μέχρι να γυρίσουν ξανά.

Νωρίς το απόγευμα εκείνα επέστρεψαν. Άρχισαν να σκαλίζουν τα φύλλα των λουλουδιών και να πειράζουν τα φυτά. Ξαφνικά πετάχτηκε ψηλά 

με τον μακρύ λαιμό του

και τα έκανε μούσκεμα.