Баяғыда бір елде атағы жер жарған шебер ұста өмір сүріпті. Оның қолынан шыққан күміс білезік, алтын сырға, асыл тастармен көмкерілген жүзіктерді алыс-жақын елдерден келіп сұрайды екен.

Бір күні осы ұстаның алдына бір жас жігіт келеді.

— Ұстаз, мені шәкіртіңіз етіп алыңызшы! Қазақтың ұлттық қолөнерін үйренгім келеді, – деп өтініпті.

— Бұл түйіншектің ішінде не бар екенін тапсаң, сені шәкірт етіп аламын, – дейді.

Жігіт түйіншекті ұстап көріп, салмағын байқайды да:
— Мұнда күміс бар! – дейді.

— Дұрыс, – деп күледі ұста. – Ендеше, ертеңнен бастап шәкірт боласың.

Осылайша, жас жігіт ұстаның жанында қалып, күндіз-түні еңбек етіп, зергерлік өнерін үйрене бастайды. Ол қазақтың ұлттық нақыштарымен ою-өрнек салуды, білезік, сақина, бойтұмар жасауды меңгереді.

Көп жыл өткен соң, шәкірті де үлкен шеберге айналады. Оның да атағы алысқа тарайды. Бірақ ол ұстазын ешқашан ұмытпай, әр жасаған бұйымына «Ұстазымның ізі бар» деп белгі қоятын болыпты.

Осылайша, ұлттық өнер атадан балаға, ұстаздан шәкіртке беріліп отырған екен.