This book was created and published on StoryJumper™

©2014 StoryJumper, Inc.   All rights reserved.

Publish your own children's book: 

www.storyjumper.com

To była najbardziej zadbana chatka, jaką 

kiedykolwiek widziano, a trzy misie, które w niej 

mieszkały, były najschludniejszymi i najlepiej 

wychowanymi misiami w całym lesie.

Bo chatka stała oczywiście w 

samym środku lasu. Misie 

kochały ciche, zacienione 

miejsca z mnóstwem drzew, 

na które można się wspinać. 

Każdy z trzech misiów był inny niż pozostałe: jeden był 

Wielkim Misiem, drugi Średnim Misiem, a trzeci Tycim 

Misiem. 

Utrzymywały w chatce wielki porządek – co 

rano słały wielkie łóżko, średnie łóżko i tycie 

łóżeczko, a zanim usiadły do śniadania, 

odkurzały wielkie krzesło, średnie krzesło i tycie 

krzesełko.

Pewnego ranka, kiedy owsianka była już ugotowana i 

nalana do wielkiej miski, średniej miski i tyciej miseczki, 

misie – czekając, aż gorąca owsianka ostygnie – 

postanowiły pójść do lasu na spacer. Wielki Miś i Średni 

Miś szły bardzo grzecznie, ale Tyci Miś wziął ze sobą 

swoje kółko i toczył je przed sobą.

Tak się zdarzyło, że tego samego poranka Złotowłosa 

zgubiła się w lesie. Była prześliczną małą dziewczynką o 

włosach jak pasma połyskującego złota – stąd wzięło się 

jej imię. Złotowłosa była bardzo uparta i wydawało jej 

się, że wie wszystko lepiej niż jej mama. To właśnie 

dlatego zgubiła drogę w lesie – bo kiedy mama mówiła 

jej, że jeśli oddali się za bardzo od ścieżki, to nie 

odnajdzie drogi do domu, Złotowłosa potrząsnęła tylko 

głową i nie zwróciła uwagi na to, co mówiła mama. 

I stało się dokładnie to, czego obawiała się mama 

dziewczynki – Złotowłosa odeszła zbyt daleko od ścieżki i 

nie mogła odnaleźć drogi powrotnej. Błąkając się po lesie 

trafiła do chatki misiów tuż po tym, jak udały się one na 

spacer.

To był rześki, chłodny poranek – jeden z tych poranków, 

kiedy Złotowłosa miała większą niż zwykle ochotę zjeść 

śniadanie, bo wybiegła z domu zanim jeszcze było 

gotowe, więc kiedy trafiła do ślicznej, małej chatki 

zaczęła podskakiwać z radości.

– Jestem pewna, że mieszka tu jakaś miła osoba, która 

da mi trochę chleba i mleka – powiedziała do siebie. I 

zajrzała przez otwarte drzwi.

– Chyba nikogo nie ma w domu – powiedziała 

z niepokojem. – Ale jak smakowicie pachnie 

owsianka!

Nie mogła czekać już ani chwili dłużej, więc 

weszła do środka, usiadła na wielkim krześle i 

zjadła łyżkę owsianki z wielkiej miski.

– Fu! – krzyknęła, krzywiąc się. – Ta owsianka 

jest o wiele za słona, a to krzesło o wiele za 

twarde!

Zmieniła więc miejsce – usiadła na średnim krześle i 

spróbowała owsianki ze średniej miski.

– O jejku! Ta jest znów zupełnie niesłona – powiedziała. – A to 

krzesło jest o wiele za miękkie.

You've previewed 11 of 18 pages.

To read more: