Ο μικρός τσαγκάρης, είχε αποφασίσει να φτιάξει ένα ζευγάρι κόκκινα λουστρίνια για να τα χαρίσει στην αγαπημένη του.

Είχε αγαπήσει την κόρη του δασκάλου.

Μάζευε λοιπόν χρήματα για να καταφέρει να αγοράσει το καλύτερο δέρμα. Με αυτό θα έφτιαχνε στο εργαστήριο τα παπούτσια που θα τα ζήλευαν όλα τα κορίτσια.

Αγόρασε το καλύτερο κομμάτι δέρμα!

Κόκκινο, γυαλιστερό, από την καλύτερη ποιότητα.

Τα βράδια καθόταν στο εργαστήριο, λέγοντας στο αφεντικό του πως έχει να τελειώσει τη δουλειά που του έμεινε, αλλά έφτιαχνε τα κόκκινα λουστρίνια!

Επιτέλους ετοιμάστηκαν!

Τώρα πρέπει να βρεθεί η ευκαιρία να την πλησιάσει και να της τα χαρίσει.

Το βράδυ στο σπίτι, περίμενε τη μητέρα του να γυρίσει από το σπίτι του δασκάλου που δούλευε πλύστρα μαζί με την αδερφή του.

Αυτή ηταν η ευκαιρία του! Η μητέρα του θα κατάφερνε να τον βάλει στο σπίτι της αγαπημένης του.

Έμενε τώρα να μείνει μόνος του με τη μητέρα του, για να μπορέσει να της πει το μυστικό του.

Ενώ περίμενε την αδερφή του να πάει να κοιμηθεί την παρατηρούσε προσεκτικά: Πόσο διαφορετική έμοιαζε από την κόρη του δασκάλου...

Η μια, η κόρη του δασκάλου, πάντα με ρούχα φανταχτερά, με όμορφα μαλλιά που πέφταν περιποιημένα στους ώμους της.

Όσο για τα παπούτσια της, κάθε μέρα και διαφορετικά, πάντα γυαλιστερά και λουστρινένια.

Από την άλλη, η αδερφή του, πάντα φτωχικά ντυμένη, με τα μαλλιά της πλεγμένα κοντά στο κεφάλι. Τα παπούτσια της ήταν κουτσοφτέρνια, για να μη χρειάζεται να παίρνει καινούργια όσο μεγάλωνε...