Πώς είπατε;

Banfi Cristian-Florin

Κουζάρης Παναγιώτη

Παμπόρη Μαρία Ελένη

Σαζεϊδου Μαρία

Η Τίνα ήταν ένα κοριτσάκι δέκα χρονών που της άρεσε πολύ να διαβάζει βιβλία. Καταγόταν από την Κίνα. Της άρεσε να πηγαίνει σχολείο και το καλύτερό της ήταν να διαβάζει στο διάλειμμα το αγαπημένο της βιβλίο, «Το ημερολόγιο μιας ξενέρωτης». Η οικογένειά της είχε μετακομίσει πρόσφατα λόγω οικονομικών θεμάτων στην Κύπρο και αναγκάστηκε να αλλάξει σχολείο.

Ήταν πολύ ενθουσιασμένη για την πρώτη της μέρα στο σχολείο, αλλά μόλις πάτησε το πόδι της στην αυλή του σχολείου, ο ενθουσιασμός της εξανεμίστηκε. Μόλις άκουσε τους μαθητές να μιλάνε μια άλλη γλώσσα τρόμαξε για τα καλά. Το σχολείο ήταν γεμάτο από Κύπριους, Έλληνες, Άγγλους και παιδιά από διάφορες άλλες χώρες. 

Κατά τη διάρκεια της πρώτης μέρας πήγε να μιλήσει στους συμμαθητές της για πρώτη φορά:

Τσιν τσαν τσον

τσιν τσαν τσον!

Χαχαχα! Κοιτάξτε παιδιά! Τι μας λέει; Δεν καταλαβαίνω τίποτα!

- Τσιν τσαν τσον τσιν τσαν τσον, επανέλαβε η Τίνα.

-Χαχαχαχα! Πώς μιλά έτσι;

-Τσιν τσαν, είπε λυπημένο αυτή τη φορά το κορίτσι και έφυγε με σκυμμένο κεφάλι.

-Ωραία, φύγε μακριά μας, γκρίνιαξε η Ελένη.

Καθώς η Τίνα απομακρυνόταν, ένα αγοράκι από την Αγγλία που ονομαζόταν Peter Van εμφανίστηκε πετώντας μπροστά της με το κόκκινό του σκουτεράκι. Της τραγούδησε ένα τραγούδι, την ηρέμησε και έγιναν φίλοι. 

Την επόμενη μέρα ο Peter Van την πλησίασε ξανά και της είπε:

Ξέρω τη γλώσσα σου, τσιν τσαν τσον τσιν τσαν τσον και ξέρω τι νιώθεις τσιν τσαν τσον τσιν τσαν τσον γιατί κι εμένα με κοροϊδεύουν τα παιδιά τσιν τσαν τσον τσιν τσαν τσον γιατί ντύνομαι λιγάκι παράξενα τσαν τσον τσιν.

Η Τίνα παραξενεύτηκε που κάποιος μιλούσε τη γλώσσα της και όταν της ζήτησε να πάνε σινεμά μαζί δέχτηκε με ευχαρίστηση. Αγόρασαν ποπ κορ και κοκοκόλα και πήραν εισιτήρια για να δουν την ταινία SANG. Καθώς έτρωγε ποπ κορ και έπινε το ποτό της παρακολουθώντας την ταινία, ένιωσε μια ζαλάδα και μερικές στιγμές αργότερα λιποθύμησε. Μόλις ξύπνησε...

Ωχ, Τι έγινε; Λιποθύμησα; Α, πως γίνεται, μιλάω ελληνικά!

Την επόμενη μέρα που πήγε στο σχολείο και μιλούσε ελληνικά, όλοι τρέξανε κοντά της και την ρώτησαν με γουρλωμένα από την έκπληξη μάτια:

Τι έγινε; Πώς έμαθες να μιλάς ελληνικά;

Η Τίνα, όμως, δεν αποκάλυψε το μυστικό της, αφού είχε υποσχεθεί στο Peter Van ότι η μαγική συνταγή των ποπ κορ θα έμενε μεταξύ τους. Από τότε που η Τίνα μιλούσε τη γλώσσα των υπόλοιπων παιδιών άρχισαν διάφορα παιδιά να καταλαβαίνουν ότι είχαν πολλά κοινά με την Τίνα και ότι ήταν ένα πολύ ευγενικό, πρόσχαρο και έξυπνο κορίτσι.

Συγγνώμη που σου συμπεριφερθήκαμε έτσι! Έπρεπε να σε κάνουμε φίλη μας.

Σας συγχωρώ, γιατί ούτε εγώ ήξερα την γλώσσα σας.

Ακόμα και η Ελένη την έκανε φίλη της. «Συγγνώμη που σ’ έδιωξα», της είπε.

Όλοι, λοιπόν, από τότε κατάλαβαν ότι παρά να δίνουμε σημασία σ’ αυτά που μας κάνουν διαφορετικούς πρέπει να βρίσκουμε όλα αυτά που μας ενώνουν και μας αρέσουν, όπως το να πηγαίνουμε στο σινεμά. Έτσι, εμείς και οι φίλοι μας θα ζούμε ήρεμοι, αγαπημένοι και πάνω απ' ΄όλα ευτυχισμένοι.

Ο θαρραλέος Φάνης

Αγγελοπούλου Άντρεα

Θεμιστοκλέους Ανδριάνα

Κονναρής Μιχάλης

Σιμιτζή Αναστασία

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αγοράκι που τον λέγανε Φάνη. O Φάνης καθόταν σε αναπηρικό καροτσάκι, αφού όταν ήταν μικρός είχε πάθει ένα ατύχημα μαζί με τους γονείς του. Αυτό το αγοράκι ήταν πολύ ευδιάθετο και χαρούμενο παρόλο που αντιμετώπιζε αυτή τη δυσκολία.

Μια μέρα αποφάσισε να πάει στο πάρκο και αν ήταν τυχερός θα μπορούσε να γνωρίσει και να κάνει καινούργιους φίλους. Το πάρκο αυτό ήταν πολύ μεγάλο, είχε πολλές κούνιες, μια μεγάλη ψηλή τσουλήθρα και πάρα πολλά εντυπωσιακά παιχνίδια. 

Αφού πέρασε λίγη ώρα είδε κάποια παιδιά να έρχονται στο πάρκο. Πλησίασε, λοιπόν, διστακτικά για να τους ρωτήσει πως τους λένε. Αυτοί, όμως, δεν του απάντησαν και του γύρισαν την πλάτη. Ο Φάνης δεν το έβαλε κάτω και ξαναρώτησε. Τελικά του απάντησαν: 

Εγώ είμαι ο πιο μικρός και με λένε Μάρκο.

Εγώ είμαι ο μεσαίος και με λένε Αντώνη.

Κι εγώ είμαι ο πιο μεγάλος της παρέας και με λένε Χρίστο.

Ακριβώς εκείνη την στιγμή του γύρισαν την πλάτη και πήγαν να παίξουν καλαθόσφαιρα. Ο Φάνης ξαφνιάστηκε με την αντίδρασή τους, έσφιξε τα δόντια με πείσμα και τους ξαναπλησίασε. Με ευγένεια τους ρώτησε αν μπορούσε να παίξει και αυτός μαζί τους και αυτοί του απάντησαν πως δεν παίζουν με διαφορετικά παιδιά. Άλλωστε, πώς θα μπορούσε ένα παιδί σε αναπηρικό καρότσι να παίξει καλαθόσφαιρα;

Απογοητευμένος αυτή τη φορά πήρε το δρόμο για το σπίτι του. Ξαφνικά, άκουσε μια φωνή! Γύρισε να δει ποιος ήταν και το μόνο που είδε ήταν ένα μικρό καφέ σκυλάκι που είχε την ιδιότητα να μιλάει με τους ανθρώπους.

 -Σε βλέπω λίγο ταραγμένο, γάβγισε το σκυλάκι.

-Ποιος είσαι εσύ; Πώς μπορείς να μιλάς; απόρησε το αγόρι.

Είμαι ο Φράνκλιν και βοηθάω όσους έχουν ανάγκη από ένα φίλο. 

-Πώς μπορείς εσύ να με βοηθήσεις Φράνκλιν;

-Μπορώ να σου δώσω συμβουλές για το να κάνεις καινούριους φίλους.

-Υπέροχα! Χρειάζομαι πραγματικά βοήθεια! Είμαι όλος αυτιά!

Μετά από ώρες συνομιλίας, ο Φάνης κατάλαβε ότι δεν πρέπει να ντρέπεται για την ιδιαιτερότητά του. Έπρεπε να καταλάβει ότι μερικές φορές για τους άλλους ανθρώπους είναι δύσκολο να μπουν στη θέση του. Αυτό δεν έπρεπε, όμως, να το κάνει λυπημένο! Το πιο καλό θα ήταν να προσπαθεί ακόμα περισσότερο για να καλυτερεύσει τη ζωή του και να εξηγεί στους ανθρώπους ότι η προσωπικότητά του είναι πολύ διαφορετική από αυτό που νομίζουν εκείνοι.  

Ακριβώς εκείνη την στιγμή με θάρρος και επιμονή ξεκίνησε να πάει στ’ άλλα παιδιά. 

-Γεια σας παιδιά, θα ‘θελα να παίξω μαζί σας. Δώστε μου μια ευκαιρία και είμαι σίγουρος ότι θα με συμπαθήσετε. Τι λέτε;

-Θα θέλατε να πάμε για παγωτό; ρώτησε ο Αντώνης. Η αλήθεια είναι ότι φαίνεσαι ευχάριστος τύπος. Δεν χάνουμε κάτι να προσπαθήσουμε να τα βρούμε.

-Ας πάμε, φώναξαν όλοι και η παρέα ξεκίνησε για την παγωταρία.

Η περιπέτεια της Σίντη

Ιωάννου Χριστόδουλος

Tudorache Alexandra

Χαραλαμπίδου Μιχαέλα

Χαραλαμπίδου Σαββίνα

Χατζηχαραλάμπους Άγγελος

Μια φορά και ένα καιρό ζούσε ένα ροζ, χαρούμενο ζωηρό ψάρι. Όμως ήταν μόνο. Δεν είχε καθόλου φίλους. Ζούσε στο βυθό του Ειρηνικού Ωκεανού. Ήταν πολύ τυχερή, βέβαια, γιατί ζούσε στην πιο όμορφη γωνιά του ωκεανού μαζί με άλλα ψάρια: καλαμάρια, ξιφίες, χταπόδια, γαρίδες, φάλαινες, χελώνες, δελφίνια, καρχαρίες, τσιπούρες, λαβράκια, αθερίνες, κάβουρες και μέδουσες.

Η αγαπημένη της γωνιά ήταν κάτω από ένα βράχο περιτριγυρισμένο από φύκια. Αυτό την ευχαριστούσε, όμως θα ήταν πιο χαρούμενη αν είχε φίλους να παίζει και να συζητά. 

Κάθε μέρα περνούσε δίπλα από την αγέλη με τα κίτρινα ψάρια και προσπαθούσε να τα πιάσει κουβέντα, αλλά αυτά την αγνοούσαν.

Γεια σας, κίτρινα ψαράκια! Θέλετε να γίνουμε φίλοι;

Φύγε Σίντη! Δεν θέλουμε να κάνουμε παρέα μαζί σου, γιατί είσαι άσχημη.

Η Σίντη έσκυβε το κεφάλι της θλιμμένα και έφευγε μακριά. Μια μέρα, καθώς κολυμπούσε για να πάει στο σπίτι της, ξαφνικά είδε ένα αγκίστρι με δόλωμα ένα σκουλήκι. Το ροζ ψάρι που ήταν και λίγο πεινασμένο εκείνη τη μέρα πλησίασε για να το φάει. Μόλις άγγιξε το στόμα της στο σκουλήκι, πιάστηκε απότομα στο αγκίστρι. Τότε κατάλαβε ότι είχε πρόβλημα.

-Βοήθεια , βοήθεια , βοήθεια! άρχισε να φωνάζει.