Μια φορά κι έναν καιρό ήταν δύο παιδιά, ο Θάνος και η Έλλη.

Μια μέρα ο Θ΄άνος διψούσε και είπε:

-"Έλλη, διψάω. Πάμε στο περίπτερο να πάρουμε ένα μπουκάλι νερό;"

-"Βέβαια," απάντησε εκείνη.

Αφού ο Θάνος ήπιε όλο το νερό δεν πέταξε το μπουκαλάκι, αλλά το κράτησε για να πίνει χυμό.

"Δε θα είχε πολύ πλάκα να δίναμε ένα όνομα στο μπουκάλι μας;", είπε ο Θάνος.

"Γιατί όχι;" απάντησε η Έλλη. "Ας τον πούμε Μπουκαλάκη."

"Μου αρέσει", απάντησε ο Θάνος.

"Εμένα δε θα με ρωτήσετε πώς θέλω να με φωνάζετε;", είπε το μπουκάλι από μέσα του θυμωμένα!!!

Μια μέρα ο Θάνος πήρε τον Μπουκαλάκη, τον γέμισε με χυμό και τον πήρε στο σχολείο του.

Αφού ήπιε το χυμό του, ο Θάνος ακούμπησε το μπουκάλι του σε μια γωνιά και το ξέχασε.

"Μα πού έχουν το μυαλ΄΄ο τους αυτά τα παιδιά;" είπε ο Μπουκαλάκης. "Δεν έχουν ακούσει ποτέ για την ανακύκλωση; Δεν υπάρχουν εδώ οι ειδικοί κάδοι για τις ανακυκλώσιμες συσκευασίες και για τα καπάκια;

Δεν τους μαθαίνουν τίποτε πια στα σχολεία!"

Στο επόμενο διάλειμμα, ένα παιδί που βγήκε στην αυλή είδε το μπουκάλι.

"Α! Ένα μπουκάλι. Τι να το κάνουμε;"

"Ούτε κι εσύ ξέρεις τι κάνουν τα άδεια μπουκάλια; Καλοί είστε εσείς!!", είπε από μέσα του ο Μπουκαλάκης.

"Ας παίξουμε ποδ΄΄οσφαιρο μιας που δεν έχουμε μπάλα σήμερα." είπε ένα άλλο παι΄δί.

Έτσι άρχισαν τα δύο παιδιά να το κλωτσάνε και να το κυλάνε. Άλλοτε ο Μπουκαλάκης ήταν στον αέρα και άλλοτε στο έδαφος.

"Ωχ, ωχ, αφήστε με ήσυχο", άρχισε να φωνάζει ο Μπουκαλάκης χωρίς να μπορούν να τον ακούσουν τα παιδιά. "Ε, σε σένα μιλάω που μου κλωτσάς την κοιλιά. Αφήστε μεεε!!!"

Ξαφνικά ένας δάσκαλος είδε τα παιδιά που έπαιζαν με το μπουκάλι. "Ωχ, μας πιάσανε! Θα βρούμε το μπελά μας. Πέταξέ το έξω από το σχολείο", είπε ένα από τα δύο παιδιά.

Έτσι πριν καλά καλά το καταλάβει, ο Μπουκαλάκης έφαγε μια γερή κλωτσιά και βρέθηκε στο πεζοδρόμιο.

"Αυτή πρέπει να 'ναι η τελευταία μου μέρα", σκέφτηκε ο Μπουκαλ΄΄ακης.