Πρίν από πολύ καιρό υπήρχε ένας δράκος, που ζούσε κοντά σε ένα χωριό που το έλεγαν Βλάστη.

Ήταν ένας τεράστιος, μπλέ δράκος με κοφτερά δόντια.

Τη νύχτα που όλοι κοιμόταν, καθόταν στη φωλιά του και έβγαζε φωτιές στην περιοχή.

Όλοι στο χωριό φοβόταν τον δράκο, εκτός από ένα κορίτσι.

Η Φωτεινή ήθελε να γίνει ιππότης. Ήταν γενναία και ατρόμητη.

Πήρε το ξίφος, την πανοπλία, την ασπίδα και το βιβλίο με τις οδηγίες για το πως να γίνει ιππότης.

Μία μέρα, ο δράκος ήρθε στην εκκλησία του χωριού.

Όλοι οι άνθρωποι τρόμαξαν και έτρεξαν να κρυφτούν.

Η Φωτεινή ήταν όμως έτοιμη να τον αντιμετωπίσει.

Η Φωτεινή, είδε το δράκο και έτρεξε πίσω του.

“Συγνώμη!" του είπε. Τότε ο δράκος έβγαλε καπνό και η Φωτεινή ένιωσε την καυτή του ανάσα.

“Είμαι η Φωτεινη,” είπε. “Ήρθα να σου πω να φύγεις, γιατί τρομάζεις τους ανθρώπους.”

Η αναπνοή του δράκου μεγάλωσε. Χουφ! Χουφ! Χουφ! Φαινόταν έτοιμος να βγάλει φωτιά! Η Φωτεινή στεκόταν γενναία. Αλλά, αντί για φωτιά, άρχισαν να πέφτουν μεγάλα δάκρυα .

“Είμαι μόνος. Κανείς δεν με αγαπάει,” είπε ο δράκος κλαίγοντας.

“Γιατί θα έπρεπε να σε αγαπάνε;” είπε η Φωτεινή. “Εσύ έκαψες το κάστρο.”

“Μα δεν έκαψα το κάστρο,” είπε ο δράκος. “Το έκαψε μια αστραπή. Δεν θα το έκανα ποτέ εγώ αυτό”

“Οοοο,” είπε η Φωτεινή. Ακούγεται σαν να είσαι το θύμα της ιστορίας “. Πρέπει να το διορθώσουμε αυτό. Σε τι είσαι καλός;”

“Να βάζω φωτιά,” απάντησε ο δράκος.

“Λοιπόν, ας το δούμε,” είπε η Φωτεινή.