KURT İLE KOPEK

           Bir varmış bir yokmuş, Allah’ın deli kulu pek çokmuş. Bizden delisi hiç yokmuş. Hoppala hoptan annem bana bir ceket dikti çerden çöpten, ilikleri sarımsaktan, düğmeleri turptan, bir de gemi satın aldım karpuz kabuğundan, bindim gemiye, gittim geçmişe.

Vakti zamanında bir kurt ile köpek varmış. Kurtla kopekarkadas olmuslar. Her gün ormanda konuşurlarmış, anlatırlarmış ama kurt cokzayıfmıs. Aclıktan kemikleri birbirine yapısıyormus. Kopegin ise eti budu yerinde gayet guzel, semiz birhayvanmıs. Kurt bir gun buna sormus:

“Yalvarırım soyle, kendini bu kadar semiz tutacak yiyecegi nerede buluyorsun? Ben kendimi doyuracak yiyecek bile bulamıyorum.”

           Köpek “Sen de benim gibi sahibinin islerini yaparsan senin de karnın doyar. Sen de benim gibi semiz olursun.”demis.

Kurt, “Senin sahibin kim?” diye sormuş.

           “Benim sahibim var, beni severler. Ben de onların islerini yaparım. Onlar da bana yemek verir.” diye cevaplamış köpek.

            Kurt “Mesela sana ne verirler?” demiş.

Köpek “Masadan cıkan kemikleri verirler,artan yemekleri verirler.Sabah olur suyumu verirler, ekmegimi verirler, aksam olur yemegimi verirler.” demiş.

Kurt “Peki bunların karşılığında sen ne yaparsın?” diye sormuş.

           “Hic, ben ne yapacağım? Otururum, yatarım. Kapıya ve eve baskalarını sokmam. Onların evini, eşyalarını beklerim. Kapıya koyduklarını beklerim. Benim isim de bu. Bir yere giderken beni yanlarına alırlar. Gider, onlarla gelirim. Ben de o isleri yaparım” demis köpek.

“Peki, bu isler kolay isler. Bu isleri ben de yaparım. Ben de seninle gelsem beni de yanına alır mı sahibin?”

           “Sorarız, tanıstırırım seni sahibimle. Alırlar herhâlde.”

           “Peki, sen hic gunduzleri benim yanıma gelmiyorsun, hep geceleri geliyorsun.”