Pewnego razu, w dalekim wielkim Starym Lesie rosło wielkie stare drzewo. W tym drzewie mieszkała rodzina wiewiórek: mama, tata i synek o imieniu Wiórek. Wszyscy byli zawsze bardzo aktywni – lubili wspinać się po wysokich gałęziach, zbierać orzechy i żołędzie oraz odwiedzać licznych przyjaciół – jeże, borsuki i inne wiewiórki. Wiórek wraz z innymi małymi leśnymi mieszkańcami chodził do leśnego przedszkola, które prowadziła pani Puchaczowa.

Niestety od jakiegoś czasu pogoda w lesie bardzo się zmieniła – nastąpiły silne wiatry przynoszące pył z dalekich pustyń. Pył ten był dokuczliwy i wszędobylski. Rada lasu – czyli niedźwiedź, jeleń i borsuk - postanowiła, iż na czas niepogody wszystkie leśne zwierzęta pozostają w swych norkach, jamkach i gniazdach.

Na początku zwierzęta musiały przyzwyczaić się do nowej sytuacji. Nigdy wcześniej w całej historii Starego Lasu – nie musiały zamykać się w swoich domach na tydzień… potem dwa tygodnie… Miesiąc… Czas płynął, a pyliste wiatry nadal hulały po Starym Lesie uniemożliwiając wszystkim zwierzętom korzystanie z uroków leśnych polan, chaszczy i strumyków. Zamknięto leśne przedszkole i szkołę, mało tego – nawet place zabaw pozostawały puste!!!

Wiórkowi wydawało się, że zakaz wychodzenia z domu trwa już długo. Długo za długo. Tak długo, że jakby od zawsze…! Czasami małej wiewiórce wydawało się, że czas niepogody już nigdy się nie skończy i że już nigdy nie wyjdzie na zewnątrz! Jak się wtedy złościł! Zawsze jednak znajdował sobie jakieś zajęcie… A to kasztanowe domino, a to smażenie naleśników z żołędziowej mąki z rodzicami. Wypróbował już patykowe bierki i drewniane klocki. Czasem obejrzał bajkę w Szyszko TV lub śpiewał na całe gardło piosenki z Leśnej Listy Przebojów.

Najtrudniej było, gdy jego małe wiewiórcze łapki miały ochotę biegać po gałęziach i wspinać się na czubki drzew. Ale i nawet wtedy szukał sposobów aby pozwolić swoim łapkom poruszać się, mimo małych rozmiarów ich wiewiórczego mieszkanka. Wiórek robił z rodzicami wiewiórczą gimnastykę, czasem – wesołą bitwę na poduszki lub domową dyskotekę.

Nadszedł jednak taki dzień, że Wiórek pomyślał i robił już chyba wszystko. Wyśpiewał już wszystkie piosenki, przeczytał wszystkie książeczki i ułożył wszystkie układanki leśnych liści.

Wiórek poczuł się nieprzyjemnie. Jakby zmniejszyły mu się siły... Szukał w głowie pomysłu na zabawę i pustka!

- Mamoooooo – nie wiem, w co się bawić.!!! – zawołał synek do mamy leżąc bezwładnie na kanapie z mchu.

- Ale masz tyle zabawek, Wiórku. Wybierz coś. – odpowiedziała mama.

- Ale już mi się nie chce nimi bawić!!! – smętnie zawołał Wiórek, równie smętnie machając zwisającym z kanapy rudym ogonkiem.

- A! NUDZI CI SIĘ!!! – zawołała mama.

- Nudzi mi się - powtórzył powoli Wiórek próbując zrozumieć swój stan – No tak. To mi jest. NU – DA !!! Mamo, mamo, mamo – zrób coś!!! Niech ta nuda sobie idzie precz!!! Nie chcę jej! Nigdy, nigdy!!! Nuda jest straszna!!!

- Ależ Wiórku! Nuda to bardzo normalny stan. Przyszła – to i pójdzie – odpowiedziała mama.

- Kiedy? – zapytał wiórek.

- Hm. Nie wiem tego dokładnie, ale nie potrwa długo. Za to znam kogoś, kto najlepiej poradzi sobie z TWOJA NUDĄ.

- Kogo?

- CIEBIE, synku. – odpowiedziała mama - Nuda przytrafia się każdemu. Ale nie jest taka straszna. Dzięki temu, że się pojawia, możesz na chwilę zatrzymać się i spotkać się ze sobą samym. Możesz się zastanowić, czego tak naprawdę, ale to naprawdę ci potrzeba – czego potrzeba twojemu sercu, twojej głowie i całemu ciału.

- Ale to takie takie trudne Nie wiem, co chcę

- Ależ synku, tak też się czasem zdarza. Daj sobie czas na nudę. Możesz się zdziwić, jakie nuda czasem przynosi pomysły!

- Nuda pomysły przynosi, nie wierzę!!! – krzyknął Wiórek.

- Oj tak, przynosi pomysły. Czasem nawet genialne! Sprawdź i sam się przekonaj!!! – odparła mama. - Masz w sobie wszystko, czego ci potrzeba, aby odkryć, co możesz dzisiaj robić. Znasz przecież całe mnóstwo zabaw, a do tego wciąż wymyślasz nowe. Twoja wyobraźnia nie ma dna!

- Hm nadal nic mi nie przychodzi do głowy – Wiórek powątpiewał.

- Nie popędzaj się tak. Daj sobie czas. – powiedziała mama. A teraz idę wyjąć szyszkowe ciasteczka z pieca. Jak ostygną – to wrzucę je do naszego słoja na ciastka. Bierz je sobie stamtąd.

- .. Mamo, mamo!!! – Krzyknął nagle Wiórek podskakując jak oparzony z kanapy.- Już wiem!

- Dziecko, co się stało? Co wiesz?

- Wiem, co zrobię!!! Masz jeszcze jeden słoik?

- Mam.

- Dasz mi?

- Tak, synku. A po co ci on? – zdziwiła się mama.

- Zrobię sobie ratunkowy słoik alarmowy z pomysłami na nudę. Napiszę i narysuję wszystkie pomysły, które mi przyjdą do głowy – na wszelkie zabawy, które znam, które mogę robić w domu! Potem włożę te kartki do słoika, tak jak ty wrzucasz ciasteczka. Jak przyjdzie do mnie nuda – to wylosuje sobie zabawę – takie lekarstwo na nudę!

- To genialne, synku! – Mama popędziła do kuchni i trzy skoki później wróciła z dużym pustym słoikiem. – A co będzie, jak ten pomysł, który wylosujesz jednak nie będzie ci odpowiadał?

- To będę losował do skutku! Jeszcze raz i jeszcze. Albo narysuję sobie nowy pomysł! Nieważne! Może nuda sprawi, że znowu wymyślę coś ciekawego? – zaśmiał się Wiórek i w podskokach ruszył po patyczkowe kredki i papier z kory. Widać było, że cieszy go nowe zadanie.

Zabawa zajęła małej wiewiórce całe popołudnie. Wieczorem, kiedy słoik z pomysłami był już gotowy, Wiórek przyniósł go do pokazania rodzicom. Wspólnie losowali karteczki i odczytywali zapisane na nich pomysły na zabawy.

Były to między innymi:

- Kręgle z szyszek

- Origami z dębowych liści

- Rozmowa z Babcią Wiewiórką przez Leśny Telefon

- Rozmowa z wszystkimi Bliskimi (dawno nie widzianymi)

przez Leśny Telefon!!!

- Wymyślanie śmiesznych min

- Ludziki z kasztanów z mamą

- Tor z przeszkodami

- Wygłupy z rodzicami

- Projekt latawca z tatą

- Budowanie bazy z koca

- Wsłuchiwanie się w ciszę

Pomysłów było o wiele więcej. Wiewiórcza rodzina długo siedziała przeglądając i omawiając je wszystkie. Mama i tata zaczęli nawet wymyślać własne sposoby na nudę. Bo tak – dorośli też czasem się nudzą. Wszyscy byli zaskoczeni – jak wiele mogą robić i jak wiele nowych ciekawych zajęć potrafią wymyślić!

- Mamo, tato – powiedział Wiórek wtulając się w rodziców.

- Słucham, kochanie?

- Już mi nuda nie straszna. Dam sobie z nią radę!