Си беше еден убав пролетен ден и јас бев дома бидејќи има вирус што го заобиколи целиот свет. Мене не ми се одеше во школо, но и ми се одеше затоа што таму имам мои другарчиња; Нина, Стефи, Ѓеоргина... И, исто

толку и ми недостасуваше

мојата наставничка.

Мојата мајка ме тераше да работам секој ден. (Освен во сабота и недела).

И, ако не ви е јасно, наставничке, како направив книга, се сеќавате ли кога на ZOOM ви ветив дека тато ќе ве поврзе на една апликација за правење книги? Оваа апликација е истата.

И, така почна мојот ден. Се маскирав за да се опуштам.

И, како и секогаш, отидовме со мама и брат ми кај баба ми и дедо ми. Tие имаат огромен двор, па ние си седиме во дворот, а баба и дедо седат во нивната куќа. Кај нив има многу цвеќиња, речиси е ливада! Тоа што сме во двор воопшто не ми пречи затоа што тие и маат и лулашки.

Подоцна беше време за вечера. Имавме лазањи. Мама донесе дома еден буќет. Таа гореше од радост и среќа. - ми рече продавачката дека во овој букет има нешто многу убаво! - Рече мама, ставајќи го во вазна.

Но, пред мама да направи било што, јас ѝ ги грабнав цвеќињата и детално ги проверив. Не најдов ништо. - Зошто нема ништо?- Прашав. - Не знам. Утре убаво ќе видиме заедно. Ајде. Оди да спиеш.- Отидов во мојата соба. Не се чувствував ни грам уморна, па затоа си читав книга. Иии... И за момент заспав.

Денес, баба ми и дедо ми организираа фамилијарна забава. Јас се облеков многу убаво.

Исто така и моите родители.