Ο Μάξιμος, είναι ένα από τα χιλιάδες ελληνόπουλα που ζουν στην Αμερική. Οι παππούδες του εγκαταστάθηκαν εκεί πριν πολλά χρόνια, όμως δεν ξέχασαν ποτέ την αγαπημένη τους πατρίδα την Ελλάδα.

Είχαν μιλήσει στο Μάξιμο γι αυτή τόσες πολλές φορές που ο Μάξιμος ονειρευόταν πια τη μέρα που θα την έβλεπε από κοντά. Έτσι, όταν οι γονείς του του ανακοίνωσαν ότι αυτό το καλοκαίρι θα πήγαιναν διακοπές στην Ελλάδα ο Μάξιμος πραγματικά ενθουσιάστηκε.

Ήταν πολύ χαρούμενος που θα επισκεπτόταν αυτό το θρυλικό μέρος της γης, για το οποίο είχε ακούσει τόσα πολλά πράγματα.



Στο σχολείο οι δάσκαλοί του του είχαν μιλήσει πολλές φορές για τους 12 Θεούς του Ολύμπου, τις μάχες της Τροίας, το ταξίδι του Οδυσσέα, για τον Ηρακλή και τους 12 άθλους του, τους σοφούς και τους φιλόσοφους, τους μαθηματικούς και τους αστρονόμους, τους τραγωδούς, τους στρατηγούς και τους γενναίους πολεμιστές.

Τώρα όμως βρισκόταν ήδη σε αυτή τη μαγική χώρα και μαζί με την αδερφή του και τους γονείς του ήταν έτοιμοι να ανέβουν στο λεωφορείο που θα τους πήγαινε επίσκεψη μαζί με τους άλλους τουρίστες στο Μαντείο των Δελφών.

-Μπαμπά, τι είναι το Μαντείο των Δελφών; ρώτησε ο Μάξιμος τον πατέρα του καθώς περίμενε με ανυπομονησία να φτάσουν στον προορισμό τους.

-Α, Μάξιμε, είπε ο πατέρας, το Μαντείο των Δελφών είναι το πιο ιερό μέρος από όλα τα μέρη της αρχαίας Ελλάδας.

Λένε ότι ο Δίας, ο αρχηγός των Θεών, άφησε δύο αετούς, τον έναν προς την Ανατολή και τον άλλο προς τη Δύση και πως αυτοί συναντήθηκαν πάνω από το σημείο των Δελφών, γι’ αυτό πίστευαν ότι είναι ο ομφαλός της Γης, δηλαδή το κέντρο της γης. Τότε οι Έλληνες έφτιαξαν ακριβώς σ’ αυτό το σημείο έναν υπέροχο ναό που τον αφιέρωσαν στο Θεό Απόλλωνα, τον θεό του φωτός, της τέχνης και της μαντείας.

Μέσα σ’ αυτόν το ναό δημιούργησαν το μεγάλο μαντείο των Δελφών.

Η Πυθία, η ιέρεια και μάντισσα του ναού, καθισμένη πάνω στον τρίποδά της, μασώντας φύλλα δάφνης και καλυμμένη από ένα σύννεφο καπνών, έβλεπε το μέλλον και απαντούσε στις ερωτήσεις των ανθρώπων που έρχονταν να ζητήσουν τη συμβουλή της.

Οι απαντήσεις της ήταν τις πιο πολλές φορές διφορούμενες και κάπως μπερδεμένες αλλά οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι οι χρησμοί της ήταν ιεροί.

Το λεωφορείο συνέχισε να ταξιδεύει και ο Μάξιμος μαζί με την αδελφή του απολάμβανε το ταξίδι προς τους Δελφούς.

‘Ύστερα από 2 ώρες περίπου ταξίδι ο Μάξιμος και η οικογένειά του έφτασαν στους Δελφούς και άρχισαν να περιηγούνται μαζί με τους υπόλοιπους τουρίστες στην περιοχή.

Όμως ο ήλιος έκαιγε και ο Μάξιμος άρχισε να αισθάνεται ήδη ζαλισμένος. Τους ακολουθούσε πια με δυσκολία.

         Η μητέρα του τον φώναξε να τους προλάβει καθώς η οικογένειά του είχε ήδη αρχίσει να απομακρύνεται και να κατευθύνεται μαζί με τους υπόλοιπους τουρίστες προς το γειτονικό αρχαίο θέατρο που υπήρχε στην περιοχή.

        -Μητέρα, είπε ο Μάξιμος, έχω κουραστεί πολύ, η ζέστη και ο δυνατός ήλιος με έχουν ζαλίσει. Πειράζει να κάτσω εδώ να σας περιμένω, στη σκιά αυτής της ελιάς; Δε νομίζω να αργήσετε πολύ.

       -Εντάξει Μάξιμε, είπε η μητέρα. Αν έχεις κουραστεί περίμενέ μας εδώ. Σύντομα θα γυρίσουμε να σε πάρουμε.

Ο Μάξιμος χαιρέτησε τους γονείς του καθώς τους έβλεπε να απομακρύνονται προς το αρχαίο θέατρο. Έβγαλε το μπουκαλάκι με το νερό που είχε μέσα στο σακίδιό του και έκατσε στις ρίζες μιας ελιάς , όπου η πυκνή σκιά της έκανε τη ζέστη κάπως πιο υποφερτή. Ξεδίψασε με το νερό και άρχισε να παρατηρεί γύρω του πιο προσεκτικά.

Δίπλα του βρισκόταν το κέντρο του αρχαίου ναού το οποίο περιτριγυριζόταν από ψηλές κολώνες που σχημάτιζαν έναν πελώριο κύκλο. Άρχισε να φαντάζεται ότι κάπου εκεί θα καθόταν και η περίφημη Πυθία, η οποία χαμένη μέσα στους καπνούς από τα θυμιάματα θα έβγαζε τους χρησμούς της.

Ο Μάξιμος έκλεισε τα μάτια του προσπαθώντας να φανταστεί την εικόνα της Πυθίας. Και τότε, μέσα στην απόλυτη σιωπή του μεσημεριού, άκουσε ξαφνικά ένα θρόισμα και νόμισε ότι είδε με την άκρη του ματιού του μια φευγαλέα κίνηση πίσω από τις κολόνες. Ένιωσε ένα κύμα δροσερού αέρα να διαπερνά την καυτή ατμόσφαιρα.

Σταμάτησε την αναπνοή του προσπαθώντας να αφουγκραστεί τον παραμικρό ήχο, αλλά το μόνο που κατάφερε να ακούσει ήταν ο δυνατός ήχος της καρδιάς του που τώρα χτυπούσε σαν τρελή. Πλησίασε τότε προς τις κολόνες, όπου του φάνηκε πως είδε αυτή την αχνή κίνηση.

-Είναι κανείς εκεί; Φώναξε απότομα ο Μάξιμος. Τόσο απότομα μάλιστα που τρόμαξε κι ο ίδιος από το ξαφνικό άκουσμα της φωνής του.



Ο Μάξιμος σήκωσε το κεφάλι του προς τις κορυφές των κιόνων του ναού γιατί παρατήρησε ότι το φως του ήλιου άρχισε να δυναμώνει διαρκώς ώσπου έγινε τόσο εκτυφλωτικό που ανάγκασε τον Μάξιμο να σκεπάσει τα μάτια του με το χέρι του για να μην τυφλωθεί.

-Άνοιξε τα μάτια σου Μάξιμε, άκουσε ξαφνικά μια βαθιά φωνή να του μιλάει.

Ο Μάξιμος άνοιξε τρομαγμένος τα μάτια του και αυτό που αντίκρισε τον έκανε να παγώσει.

Πίσω από τους κίονες του ναού άρχισαν να ξεπροβάλλουν ένας ένας εφτά ηλικιωμένοι άνδρες, με μακριά μαλλιά και γενειάδες, ντυμένοι με χιτώνες σαν αυτούς που φορούσαν οι αρχαίοι Έλληνες.

-Ποιοι είστε; Ρώτησε ο Μάξιμος με φωνή που έτρεμε από την έκπληξη.

- Μη φοβάσαι Μάξιμε, του απάντησε ένας από τους άντρες που στηριζόταν σε ένα μακρύ ραβδί.

Μας ξέρειςμας έχεις ξαναδεί πολλές φορές μέσα στα σχολικά σου βιβλία. Είμαστε Οι εφτά σοφοί της αρχαιότητας και σίγουρα έχεις ακούσει πολλά για εμάς.

         Οι 7 άντρες άρχισαν να συστήνονται ένας ένας στο Μάξιμο

        -Εγώ είμαι ο Θαλής ο Μιλήσιος, είπε ο πρώτος.

        -Εγώ ονομάζομαι Σόλων ο Αθηναίος

        -Εγώ είμαι ο Βίας ο Πριηνεύς.

        -Κλεόβουλος ο Ρόδιος, χάρηκα πολύ που σε γνώρισα Μάξιμε.

       -Εγώ είμαι ο Περίανδρος ο Κορίνθιος.

        -Κι εγώ ο Χίλων ο Λακεδαιμόνιος 

        -Κι εγώ είμαι ο Πιττακός ο Μυτιληναίος. Μπορεί να σου φανεί περίεργο που μας βλέπεις μπροστά σου. Κανονικά οι αρχαίοι Έλληνες δεν είναι δυνατόν να συναντιούνται με τους σύγχρονους, όμως αυτή τη φορά ήταν ανάγκη να κάνουμε μια εξαίρεση, γιατί σε χρειαζόμαστε Μάξιμε.

        -Εμένα; Ρώτησε απορημένος ο Μάξιμος. Τι μπορεί να χρειάζονται τόσο σοφοί άνθρωποι ένα παιδί; Και πώς βρεθήκατε εδώ; Δεν καταλαβαίνω τι γίνεται

Τότε ο Σόλων ο Αθηναίος πλησίασε τον Μάξιμο και του είπε :

-Εδώ και πολλούς αιώνες κρατάμε χαραγμένη μέσα σε αυτόν το ναό όλη τη σοφία του κόσμου μας. Με αυτή τη σοφία μεγαλώναμε για χιλιάδες χρόνια τα παιδιά μας και τη μεταδίδαμε από γενιά σε γενιά.

Όμως όσο περνάει ο καιρός οι άνθρωποι ξεχνούν όσα τους διδάξαμε και γίνονται όλο και πιο κακοί, πιο σκληροί, πιο εγωιστές, πιο πολεμοχαρείς, γεμάτοι φθόνο και πολλές φορές γεμάτοι με μίσος, άπληστοι και ψεύτες. Ο κόσμος μας χαλάει, σαπίζει και εμείς που τον βλέπουμε να καταστρέφεται νιώθουμε πως δεν μπορούμε απλά να παρακολουθούμε την καταστροφή του χωρίς να κάνουμε τίποτα.

Γι αυτό και αποφασίσαμε να βγάλουμε στην επιφάνεια και πάλι και να διαδώσουμε αυτή την αρχαία σοφία, τη γνώση του σωστού και του λάθους, του καλού και του κακού, το δρόμο που οδηγεί στην αρετή και που αν όλοι μας ακολουθήσουμε ο κόσμος μας θα γίνει ένας κόσμος πολύ πιο όμορφος.

Τότε ο Χίλων ο Λακεδαιμόνιος πλησίασε τον Μάξιμο κρατώντας έναν ολόχρυσο δίσκο όπου επάνω του ήταν προσεκτικά τοποθετημένες ένα σωρό περγαμηνές. Ο Χίλων άφησε το δίσκο μπροστά στα πόδια του Μαξίμου. 

       -Άνοιξε τις περγαμηνές μια μια και διάβασε δυνατά Μάξιμε, του είπε ο Πιττακός ο Μυτιληνεύς. 

        Ο Μάξιμος γονάτισε, πήρε από κάτω την πρώτη περγαμηνή, την ξετύλιξε και διάβασε δυνατά:

       «Έπου θεώ": Ακολούθησε το δρόμο του Θεού.

-Συνέχισε να διαβάζεις και τις άλλες περγαμηνές Μάξιμε. Μη σταματήσεις σε παρακαλώ μέχρι να διαβάσεις και την τελευταία, του είπε ο Σόλων.

Ο Μάξιμος ξετύλιξε την επόμενη και διάβασε πάλι δυνατά:

Νόμω πείθου : Να υπακούς στους νόμους.

Άρχισε τότε να διαβάζει όλες τις περγαμηνές με τη σειρά χωρίς να σταματήσει λεπτό.

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΝ ΑΙΔΟΥ. (Να σέβεσαι τους μεγαλύτερους)

Σ' ΕΑΥΤΟΝ ΑΙΔΟΥ. (Να σέβεσαι τον εαυτό σου.)  

ΦΟΝΟΥ ΑΠΕΧΟΥ.    (Να μη φονεύεις.)

ΟΡΚΩ ΜΗ ΧΡΩ.(Να μην ορκίζεσαι)

ΕΣΤΙΑΝ ΤΙΜΑ. (Να τιμάς το σπίτι σου.)

ΓΑΜΟΥΣ ΚΡΑΤΕΙ.(Να σέβεσαι το γάμο σου.)

ΕΞ ΕΥΓΕΝΩΝ ΓΕΝΝΑ. (Να προσπαθείς να συγγενέψεις με καλούς ανθρώπους.)

Ο ΜΕΛΛΕΙΣ ΔΟΣ.(Να δίνεις φροντίδα και αγάπη σε όσους νοιάζεσαι.)

ΗΤΤΩ ΥΠΕΡ ΔΙΚΑΙΟΥ.(Να μάχεσαι για το δίκαιο, το καλό.)