Μια φορά και έναν καιρό, σε μια μακρινή χώρα ζούσε ένας δράκος. Αυτός ο δράκος ήταν διαφορετικός από τους άλλους.

Ήταν ένας καλός δράκος...

Κάθε πρωί που ξυπνούσε, πήγαινε στο κοντινό χωριό και άναβε τις φωτιές στα σπίτια των χωρικών για να ζεσταθούν. Όλοι τον αγαπούσαν και τον φώναζαν όταν είχαν ανάγκη. Και αυτός πάντα πρόθυμος τους βοηθούσε.

Χωρικοί και δράκος ζούσαν αρμονικά ώσπου μια ημέρα

εμφανίστηκε στο χωριό ένα κορίτσι με παράξενα κόκκινα μαλλιά...

Ήταν μια δρακοφάγος... και αν δεν ξέρετε τι είναι δρακοφάγος, τότε σας ενημερώνω ότι σκοπός της ήταν να αιχμαλωτίσει όλους τους δράκους του κόσμου!

Έλεγε στους χωρικούς...

-Μην ξεγιελιέστε, δεν υπάρχουν καλοί δράκοι. Όλοι θέλουν το ίδιο. Να βάλουν φωτιά και να σας κάψουν!

Με αυτά και με αυτά τους είχε τρομοκρατήσει...

Ο κόσμος άρχισε να φοβάται τον δράκο...

Όταν μία μέρα αυτός πλησίασε στο χωριό, μικροί και μεγάλοι άρχισαν να τρέχουν πανικόβλητοι, να προσπαθούν να κρυφτούν για να σωθούν...

Ο δράκος δεν καταλάβαινε τι συνέβαινε και φέρονταν με αυτόν τον τρόπο οι άνθρωποι που μέχρι τότε τα πήγαιναν τόσο καλά.

Τους κοίταξε με απορία και θλίψη και αναρωτήθηκε...

-Τι λάθος έκανα;

Τότε το κορίτσι εμφανίστηκε μπροστά στον δράκο και με βροντερή φωνή του είπε:

-Δράκε πρέπει να φύγεις μακριά. Τρομάζεις τους ανθρώπους.

-Εγώ; Μα γιατί; Τι έκανα;

-Πρέπει να φύγεις σου λέω, συνέχισε το κορίτσι.

-Όχι! Θέλω να δείξω σε όλους ότι δεν έχουν κάτι να φοβούνται από εμένα, είπε ο δράκος.

Και ξαφνικά εκεί που μιλούσε τον έπιασε το παράπονο και άρχισε να κλαίει σπαρακτικά...

Αυτό ήταν κάτι που δεν το περίμενε το κορίτσι.

-Σταμάτα, με έκανες μούσκεμα. Πρώτη φορά συναντώ δράκο σαν και εσένα. Μέχρι τώρα όλοι ήταν τρομεροί στην όψη και προκαλούσαν καταστροφές στο πέρασμά τους. Εσύ το μόνο που θα καταφέρεις με το να συνεχίσεις να κλαις είναι να πλημμυρίσεις το χωριό! Σταμάτα, σε παρακαλώ, έκανα λάθος για εσένα, συγνώμη, του είπε στο τέλος με γλυκό και απολογητικό τρόπο.

Το κορίτσι υποσχέθηκε στον δράκο ότι θα μιλήσει στους χωρικούς και θα τους εξηγήσει το λάθος της.

Έτσι και έγινε. Οι χωρικοί πείσθηκαν από τα λόγια της δρακοφάγου, θυμήθηκαν όσα καλά είχε κάνει για αυτούς ο δράκος και βγήκαν από τις κρυψώνες τους.

Ο δράκος ήταν πάλι χαρούμενος... και έζησε ευτυχισμένος μαζί με τους χωρικούς...

τέλος