Στης θάλασσας τον απέραντο βυθό,

ζει ένα ψαράκι πολύ πολύ μικρό,

όμορφο,χρωματιστό,

μα και υπερβολικά ζωηρό!

Το ψαράκι δεν πηγαίνει στο σχολειό,

παίζει με τους φίλους του κρυφτό,

τα κοράλλια του βυθού έχει για κρυψώνα,

αλλά και μια θαλάσσια ανεμώνα!

Όμως είναι περίεργο αυτό,

βρίσκει το παιχνίδι βαρετό,

θέλει στης θάλασσας την επιφάνεια να ανεβεί,

να δει τι υπάρχει και εκεί!

Ξεκινά λοιπόν το ταξίδι - περιπέτεια,

χωρίς να ξέρει τι θα γίνει στη συνέχεια,

στης θάλασσας τα κύματα να κολυμπήσει,

να κάνει τον μπαμπά του να ανησυχήσει!

Ο μπαμπάς του όμως το ακολουθεί,

μήπως πάθει κακό ανησυχεί.

Οι κίνδυνοι στη θάλασσα είναι πολλοί,

κάποιος πρέπει να το προειδοποιεί!

Κολυμπάει μέσα σε βρώμικα νερά,

απόβλητα εργοστασίων, των υπονόμων τα λύματα τα βρωμερά.

 “Φύγε,μπορεί να μολυνθείς!

 Θα είναι δύσκολο,χωρίς γιατρό,να γιατρευτείς!”

-Μα,τι είναι αυτό,μπαμπά;

-Φύγε,φύγε μακριά!

 Είναι μια πετρελαιοκηλίδα,

 μια θανάσιμη παγίδα,

 για τη θαλάσσια χλωρίδα και πανίδα!

Τα άμοιρα θαλασσοπούλια,

τα ψαράκια,τα καβούρια,

μες στην πίσσα αν κολλήσουν,

δεν μπορούν να κολυμπήσουν.

Ξεβράζονται απ’ της θάλασσας το κύμα στην ακρογιαλιά,

αφήνουν την τελευταία τους πνοή,εκεί που παίζουν τα παιδιά!

Ένα γλαρόπουλο πετάει στον αέρα,

απ' το ψαράκι μας λίγο παραπέρα,

ζυγιάζεται,βουτάει στης θάλασσας το αλμυρό νερό,

με το ράμφος του αρπάζει κάθε ψαράκι ζωηρό.

Αυτό ανέμελο,τις αχτίδες κυνηγά,

το παιχνιδιάρικο λαμπύρισμα του ήλιου ,

στα σμαραγδένια της θάλασσας νερά.

Μα είναι τυχερό,το γλαρόπουλο αστοχά,

είν' άπειρο κι αυτό,χρειάζεται μαθήματα πολλά.

Πλησιάζει και στην παραλία,

θα πεθάνει ο μπαμπάς του από αγωνία!

Μια ξεχαρβαλωμένη μπότα συναντά,

βρώμικα χαρτιά και πλαστικά,

από γαριδάκια, πατατάκια, παγωτά,

που μεγάλοι και παιδάκια είχαν παρατήσει,

χωρίς να τους απασχολήσει,

πού ο αέρας θα τα οδηγήσει!

Βλέπει μπροστά του ένα πλαστικό,

το στόμα του ανοίγει στο λεπτό,

τη σακούλα για να καταπιεί

 και το πρόβλημα της πείνας να λυθεί!

-Εεε...,του λέει ο μπαμπάς, τι κάνεις εκεί;

 Δεν σου είπα να προσέχεις πιο πολύ;

 Θα γεμίσει η κοιλίτσα πλαστικό,

 δε θα χωράει μετά το φαγητό,

 απ’ την πείνα θα ψοφήσεις,

 άψυχο στην ακτή θα καταλήξεις!

Κολυμπάει και πάλι πίσω στα βαθιά,

μπροστά του τα δίχτυα του ψαρά!

“Πρόσεχε, στα δίχτυα μην πιαστείς,

με άλλα ψαράκια θα τηγανιστείς,

στην κοιλίτσα του Κωστάκη θα βρεθείς

και τη θάλασσα δε θα ξαναδείς!

Είναι αχόρταγοι,ψαράκι μου,οι ψαράδες,

θέλουν να κάνουνε πολλούς παράδες!

Τα τεράστια δίχτυα τους στη θάλασσα απλώνουν,

πιάνουν ψαράκια μεγάλα και μικρά,

τη θάλασσα απ’ τα είδη της ερημώνουν,

το μόνο που τους νοιάζει,η καλή ψαριά!

Συνεχίζει το ταξίδι του αυτό,

μπροστά του ένα τεράστιο στόμα ανοιχτό.

Κολυμπάει το ψαράκι προς τα κει,

μα είναι ο μπαμπάς του που το συγκρατεί!

“Της φάλαινας το στόμα είναι αυτό,

σε βλέπει κι εσένα σαν μεζέ εκλεκτό!

Έλα,ψαράκι μου,στο βυθό να κατεβούμε,

 κι απ’ τους κινδύνους να απομακρυνθούμε!”

Το ψαράκι,υπάκουο τώρα πια,

γυρίζει πίσω στο βυθό, στη σιγουριά.

Υπόσχεση δίνει στον μπαμπά του φωναχτά,

μόνο σαν μεγαλώσει, θα ξεμακραίνει στ’ ανοιχτά!