Μια φορά κι έναν καιρό ο μικρός Αποστόλης ξεκίνησε για να πάει στο καινούριο σχολείο του. Η μαμά του, η κυρία Μαρία του είπε "θα περάσεις υπέροχα στο καινούριο σχολείο και θα κάνεις καινούριους φίλους. Θα σε περιμένω μόλις σχολάσεις να μου πεις τα νέα σου."

Ο Αποστόλης επιβιβάστηκε στο σχολικό και συνέχισε να αποχαιρετάει την μαμά του, από το τζάμι.

Ο Αποστόλης λίγο πριν μπει στο καινούριο του σχολείο άκουσε γέλια και φωνές. Γύρισε και είδε δυο κορίτσια, την Κική και την Ελένη οι οποίες γελούσαν και φώναζαν στην Άννα: "Είσαι άσχημη! Κοίτα πώς ντύνεσαι! Κανείς δεν θέλει να είναι φίλος σου! ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ"

Όταν ο Αποστόλης μπήκε στην τάξη, η δασκάλα, η κυρία Φιλιώ, τον καλωσόρισε με ένα ζεστό και φιλικό χαμόγελο.

"Καλημέρα κυρία Φιλιώ!"

"Καλημέρα Αποστόλη και σε σένα!"

Η κυρία Φιλιώ είπε "αυτός είναι ο Αποστόλης, το καινούριο μας παιδί. Ας τον καλωσορίσουμε όλοι με ένα μεγάλο χαμόγελο. Όπως πάντα, εδώ στη τάξη μας, όλοι είμαστε φίλοι και βοηθάμε ο ένας τον άλλον."

"Ευχαριστώ που με καλωσορίσατε! Είμαι πολύ χαρούμενος που είμαι εδώ μαζί σας."

Την επόμενη μέρα μόλις μπαίνει στην τάξη ο Αποστόλης βλέπει ξανά τα δυο κορίτσια να κοροιδεύουν την Άννα. 

Της φώναζαν:

"Μα γιατί δεν παίζεις ποτέ με μας; Δεν ξέρεις να κάνεις τίποτα! Μόνο κάθεσαι και κοιτάς."

Ενώ τα παιδιά έπαιζαν στην αυλή ο Αποστόλης σκεφτόταν, τι είχε συμβεί πριν. Επίσης ήθελε να βοηθήσει αλλά δεν ήξερε πως.

Βλέπει την Άννα να πλησιάζει δακρυσμένη και χωρίς δεύτερη σκέψη της φωνάζει: "Έλα". Διστάζει αλλά τον πλησιάζει.

Ο Αποστόλης λέει στην Άννα: "Είδα τι συνέβει με την Κική και την Ελένη. Πρέπει να ζητήσεις βοήθεια από κάποιον ενήλικα. Είμαι σίγουρος πως η κυρία Φιλιώ θα σε βοηθήσει."