Στη Θεσσαλονίκη του 1940, η ζωή κυλούσε με γαλήνη για τα αδέρφια Ραχήλ και Ντάνιελ Μπενσαμπάτ. 

 Η Ραχήλ ήταν δεκατεσσάρων ετών, γεμάτη όνειρα για το μέλλον, ενώ ο Ντάνιελ, στα δώδεκά του, περνούσε τις μέρες του φτιάχνοντας ξύλινα παιχνίδια και μαθαίνοντας τα πρώτα του γράμματα στη συναγωγή της γειτονιάς τους.

 Η οικογένεια ζούσε σε ένα μικρό διαμέρισμα στη συνοικία της Μαρτίου, μαζί με τη μαμά τους, τη Σάρα, και τον μπαμπά τους, τον Γιοσέφ, που εργαζόταν σε ένα κατάστημα υφασμάτων.

Όταν ο πόλεμος έφτασε στην Ελλάδα, η ζωή τους άλλαξε δραματικά. Η γερμανική κατοχή στη Θεσσαλονίκη το 1941 έφερε φόβο και αβεβαιότητα. Οι φίλοι τους εξαφανίζονταν ένας-ένας, οι επιχειρήσεις των Εβραίων έκλειναν και, τελικά, η οικογένεια των Μπενσαμπάτ αναγκάστηκε να φορά το κίτρινο αστέρι στο πέτο. Τον Μάρτιο του 1943, ήρθε το μοιραίο. Όλη η οικογένεια φορτώθηκε σε ένα τρένο με προορισμό το Άουσβιτς, χωρίς να γνωρίζουν τι τους περίμενε.

Το ταξίδι με το τρένο ήταν μαρτυρικό. Στριμωγμένοι σε ένα βαγόνι μαζί με δεκάδες άλλους, χωρίς φαγητό ή νερό, η Ραχήλ κρατούσε σφιχτά το χέρι του Ντάνιελ, ψιθυρίζοντάς του ιστορίες από την παλιά τους ζωή.

 «Θυμάσαι όταν πηγαίναμε στον Λευκό Πύργο;» του έλεγε, προσπαθώντας να τον κρατήσει ήρεμο. «Θα τα καταφέρουμε, Ντάνιελ. Θα γυρίσουμε πίσω».

Στο Άουσβιτς, οι οικογένειες χωρίστηκαν. Ο Γιοσέφ και η Σάρα δεν τους ξαναείδαν ποτέ. Η Ραχήλ και ο Ντάνιελ, όμως, κατάφεραν να παραμείνουν μαζί, πιασμένοι χέρι-χέρι, σαν να ήταν το μοναδικό πράγμα που τους κρατούσε ζωντανούς. Οι μέρες στο στρατόπεδο ήταν γεμάτες πόνο και πείνα. Η Ραχήλ δούλευε στα πλυντήρια και φρόντιζε να κρατά ένα κομμάτι ψωμί για τον αδελφό της. Ο Ντάνιελ, αν και αδύναμος, έκανε ό,τι μπορούσε για να βοηθήσει την αδερφή του.