Lasem, łąką, polem

biegną kręte dróżki.

Zawiodą nas one

do wsi Kozie Różki.

Ta wioska od dawna 

w okolicy słynie 

ze straży pożarnej 

najdzielniejszej w gminie.

Miłosz Róziecki kl.1b

Mają tu strażacy 

samochód czerwony. 

Na szerokich kołach 

czarne lśnią opony.

Wszystko zawsze działa sprawnie jak należy.

A strażacy tutaj - to sam kwiat młodzieży.  Zgrabni, silni, młodzi,opaleni chłopcy.Dumni są z nich swoi,a chwalą ich obcy.Każdy z nich ma mundur,

toporek ze stali

i hełm, w którym słońce

złotą świeczkę pali.

Róża Kłos kl. 1b

W środku wioski stoi

dom nie byle jaki - 

strażacka remiza.

Napis tam jest taki:

Mikołaj Staśkiewicz kl.1a

Bije dzwon na alarm. Już śpieszą strażacy - czasem w nocy - ze snu, czasem w dzień - od pracy.

Słychać warkot z dala. Patrzy wioska cała: mknie samochód straży jak czerwona strzała.

Na pomoc! Na pomoc - ile sił w motorze!

Kto lepiej niż strażak

w nieszczęściu pomoże?

Łukasz Zera kl.1b

Nasza straż jest pierwsza - choćby szmat był drogi.

Pryska woda z węża,syczy żar i ogień. 

Gaśnie groźny pożar,dym ku ziemi gnie się.

To straż z Kozich Różków ludziom pomoc niesie!

Strażacy nie tylko 

są pierwsi przy pracy! 

Wesoło się bawić 

umieją strażacy.

W strażackiej remizie 

wieczorem w sobotę 

lśni klarnet srebrzysty, 

puzony lśnią złote.

Harmonia zawodzi 

wesoło lub rzewnie, 

a skrzypce piskliwe 

wtórują jej śpiewnie.

I talerz o talerz 

uderza znienacka. 

Nie lubi próżnować 

orkiestra strażacka.

Wiktoria Gawrych kl.1a

Dziewczętom warkocze 

fruwają nad głową, 

gdy bęben takt walca 

wybija miarowo.

Starszyzna się cieszy, 

przygładza wąsiska. 

I starsi na tańce 

popatrzeć chcą z bliska.

Tuż, tuż przy orkiestrze 

siadł Wojtek na ławie. 

Przygląda się bacznie 

strażackiej zabawie.

I patrzy na puzon, 

na złote talerze 

i oczy z podziwu 

otwiera najszerzej...

Hej, strażacy, ochotnicy, znani w całej okolicy!

Oto mały Wojtek marzy, żeby z wami służyć w straży.

- Chciałbym gasić z wami ogień, nieść ratunek, nie znać trwogi...Myśli o tym w dzień, a nocą śni o hełmach,co się złocą.

Poradzili więc Wojtkowi weseli strażacy, żeby poszedł do kowala.

Kowal Bonifacy jest tu komendantem strażackiej drużyny.

Serce złote, dusza szczera, chociaż groźny z miny...Kowal wąsa kręci.

- Cenię twoje chęci! - Palec wzniósł do góry, patrzy na chłopaka.

- Jeszcześ mi za mały, smyku, na strażaka.Rusza kowal wąsem, a wąs miał jak wiecha.

- Będziesz w straży, gdy się z Wojtka przemienisz w Wojciecha!

Wraca Wojtek do domu. Idzie dróżką znajomą. Nic go teraz nie cieszy, nawet książka i zeszyt. Las nie nęci go, rzeka. Od zabawy ucieka. Gdy zasypia, tak myśli:

„Niech mi w nocy się przyśni wóz strażacki. I jeszcze, że gram pięknie w orkiestrze"...

Jasny księżyc lśni z dala, srebro w szybach zapala i blask rzuca na ścianę. Usnął Wojtek nad ranem.

Już minęła nocka krótka.Niebo jest jak niezabudka modre. Nocą do świtania wietrzyk chmury porozganiał.Staw lśni z dala taflą gładką, lata motyl nad rabatką. Szpak zagwizdał na jabłoni. Stroi skrzypki polny konik: będzie pewno grał mazurki rad, że niebo jest bez chmurki. Kozie Różki tętnią gwarem. 

Słychać terkot trzech żniwiarek.Traktor warczy za zakrętem. Żniwa, żniwa rozpoczęte!Poszli w pole starsi, młodzież. Wojtek został sam w zagrodzie.Wiatr szeleści na jabłoni. Uciął piosnkę polny konik.Skrył się motyl pawiooki. Już na niebie są obłoki.Gdzieś zza lasu,zza dębiny,płyną:bury, biały, siny...

Ten jak żagiel,ten jak wata,tamten znów jak gęś siodłata.Wiatr je pędzi,płyną lekko.Wtem - zagrzmiało niedaleko. Okolicą echo dudni.Będzie burza przed południem!Błyskawice tną jak baty,aż drżą szyby w oknach chaty.

Szymon Augustowski kl.1a

Zosia Cichocka kl. 1a

Siedzi Wojtek w oknie,patrzy, jak świat moknie.Wtem: huk!

Czy to świat się wali?

Pożar! Pożar!

Dom się pali!

Echo grzmotem odpowiada.

Piorun trafił w dom sąsiada!...

Już ogień na strzechę

wdziera się zdradziecko.

Naraz słyszy Wojtek: w izbie płacze dziecko. To w płonącym domu,w łóżeczku z wikliny, obudził się Henio,sąsiadowy synek. Ani jednej chwili nie ma do stracenia!

Brzdęk! — wybita szyba. Wyniósł Wojtek Henia. Trzeszczą suche belki,  pułap w izbie plonie. 

Roksana Białobrzewska kl. 1b